Bugün  istemeye istemeye en hoşnut olmadığım, hatta nefret ettiğim bir 'şiddet' şekline değinmek istiyorum.

Şiddet!

Günümüzde sıkça rastladığımız bir gerçek haline dönüştü ne yazık ki…

Şekli, yeri, zamanı, kime, niye, nedeni yok artık!

Hayatımızdan sanki bir parça haline gelmiş ve en kötüsü de öyle benimsenmiş ki… kötü bir şey olmaktan çıkmış ve normale dönüşmüş…

Hemde yaşamımızda asla kabul görülmemesi ve asla yer almaması gereken bir davranış biçimiyken!

Lafı fazla uzatmadan  birkaç gün önce gözlerimin önünde yaşadığım bir olayı aktarmak istiyorum…

Çarşıda gezerken, küçük bir çocuğun annesine istediği bir şeyi alması  için direttiğini ve zorladığını fark ettim. 

Annenin de evladının isteğini yerine getiremeyeceğini söylemek ve anlatmak, çocuğu sakinleştirmek yerine tokatlar eşliğinde ders  vermeye çalıştığını….

Bu tabloyu görünce içim sızladı.

Çocuğun avazı çıktığı kadar  bağırdığını görünce  de dayanamayıp yanlarına  gittim ve “Vurma  lütfen  çocuğa” dedim…

Bunu duyan Anne bana doğru döndü ve büyük bir rahatlıkla “Seni  ilgilendirmez”  dedi…

O an içimde fırtınalar kopsa da uzaklaştım.

Çarşı gezim o an sona ermişti. Gördüklerim ve duyduklarımdan sonra hiçbir şeye merakım kalmamıştı çünkü.

Yol  boyu düşündüm…

Annelik  neydi?...

Aslında bu sorunun yanıtını bir Anne olarak, çarşıdaki Anne olarak tanımlayamayacağım o Kadına nazaran şükürler olsun ki çok iyi biliyordum;

• Annelik sevgiydi
• Annelik  sıcaklıktı,
• Annelik çocuğunun  parmağının  ucuna  iğne  batsa  acısını  yüreğinde  hissetmekti,
• Annelik  yoldaşlık, arkadaşlık, hatta hayata kılavuzluktu,
• Dahası Annelik  her şeydi…

Ve de Annelik Yaradandan biz kadınlara baş edilmiş en kutsal meslekti.

O zaman! Annelik Ne ara  bu hale geldi!?

Öyle  ya! Günümüzde bunun  tersi durumlar da var ne yazık ki…

Eskiden kendinden bir yaş büyük insana bile... bırakın el kaldırmayı, laf söylemeyi dahi kabullenmeyen Millet iken, Şimdilerde Çocukları  tarafından  şiddet  gören  ve öldürülen  Anneler de mevcut  ve bu örnekler her geçen yıl daha da çoğalıyor…

Ya bunun sorumlusu kim..?

* Bana göre; Şiddetle büyüyen çocuklar merhametsiz bireyler  olabiliyor…  

* Anne  sevgisi  almayan  çocuk,  yetişkinliğinde sevgiyle büyümüş olanlara nazaran yaşamında çok daha fazla sıkıntılar  çekebiliyor ve sevgiden uzak bir birey oluyor.

O yüzden, kendimize olduğu kadar Vatanımıza da hayırlı ve yararlı evlatlar hediye etmek istiyorsak şayet, ruh sağlığı  dengeli  bireyler  yetiştirelim ki  “sağlıklı  toplumlar  oluşsun”. 

Biz üzerimize düşeni yapalım,

İyi  bir  anne ve iyi  model olalım. 

Ve de Unutmayalım;

Özgüvenli,  sağlıklı, dengeli ve mutlu  bireylerin  temelinde kuşkusuz Anne sevgisi yatmakta.

Gerisi Allah Kerim.

Şiddetten uzak Mutlu Haftasonları

Sevgiyle Kalın…