Bir Bilge der ki; Sadece BİR Hayatsın…

Zihnimizim görevidir, bizi hayatta tutmak.

Bir aslan kovalıyorsa arkandan, stres ve adrenalin hormonuyla gücüne güç katar, başka hiçbir şey düşünemez ve tüm varlığınla kaçarsın.

Zihnin bu verileri toplar, depolar, seni yormamak için senden gizli arşivler.

Bilinç altı, bilinç üstü, ve bazende bilinç ötesi denilebilir bu arşive.

Tüm bunları yaparkende sana yine bir sürü eğlenceler sunar, çünkü vücudumuzda ki her organ görevini büyük bir ciddiyetle yapar.

Mesela mola vermezler,çünkü kullanılmayan her organ işlevini yitirir.

Kullanılmayan her düşünce, her duygu, her his yok olup gider.

Kullanılmayan evler, aletler, eşyalar gibi.

Bunu en iyi zihin bilir ve bu yüzden kontrolü, senin de rızanla, sana bırakmaz.

Yaptığın her anlaşmayı, kabul ettiğin her fikri, onayladığın her düşünceyi, emir bilip, işe koyulur. Bu arada seni üzmez, sen hayatla oyalanırken o işini yapmış, başına çoraplar örmüş geçirmiştir.

Mesela; patronum bana bunu dedi, onu da öyle yapmıştı, Ayşe’de geçen bana ters bakmıştı, kıskanmıştır, zaten saçı da hiç olmamış, bu da elbise mi şimdi renklere gel, aman geçen Ahmet’i de ne güzel benzettim, oh olsun hak etmişti, vb…

Sanırım tam bu cümlelerle olmasa da tanıdık gelmiştir.

Hepimiz hep haklıyız ve ayrıca her şeyin de en doğrusunu biliriz.

Geçmişi de hiç beğenmeyiz, o öyle olamamalıydı, bu şunu yapmamalıydı.

Hele gelecek; tabii ki şunlar şunlar mutlaka olmalı, oğlum şurayı kazanmalı, kızım master yapmalı, eşim kariyer atlamalı vıdı vıdıvıdı…

Var gel birazda sen oyalan…

Oysa ki hayat sana verilmiş muhteşem bir armağan.

Bir çocuğun kaşif şapkasını tak başına, hiçbir şey bilmemenin merakıyla keşfet.

Oldularını, olacaklarını bırak ve şimdi şu an sor kendine; bu hayatı nasıl yaşasan tatmin olurdun?

Potansiyelinin zirvesinde seni nasıl bir sen bekliyor?

Planla değil niyet ile. Planlar zihnin, niyetlerse kalbin dilekleridir.

Hayattan dilenmeyi bırakıp, kendinden dile, ne dilersen.

Şu an bulunduğun ana, mekana, insanlara 3 yaşındaki sen nasıl bakardı? Ve neler görürdü? Nasıl eğlenirdi?

Pekiyi ama bunca sorumluluk ve gerçekler varken bu nasıl olacak?

Bu konuyu Komşumun 3 yaşındaki torunuyla konuştum.

Çocuklar bir dahi gerçekten.

Fincan takımlarımıza dikkatle kahvemizi koyarken, büyük bir ilgiyle nasıl olduğumu sordu.

- Hayat nasıl gidiyor?

- İyi olmaya çalışıyorum Yağmur’cuğum, hayat bazen büyükler için zor olabiliyor.

- Mesela nesi zor?

- İşler zor mesela.

- Çalışırsan hemen biter. Daha çok oynaya biliriz.

Diye başladık, çıkan sonuç özetle; hayat basit aslında, biz zorlaştırıyoruz. Borcun varsa öde, hastaysan doktora git iyileş, uykun varsa uyu, acıktıysan ye, sıkıldıysan oyna, seviyorsan söyle…

Bayanlar, baylar, zaman hızla akıyor.

Zihnimizin yarattığı ve büyüttüğü hayatta debelenmesek, nasıl olurdu?

Karamsarlıklarımızı, endişelerimizi bıraksak.

Önümüzdeki tek engel biz isek, bir yolumuzdan çekilsek nasıl bir hayat mümkün olurdu? Kader gayrete aşıksa, ve senden tatlı bir eylem bekliyorsa; kendine nasıl bir deneyim hediye ederdin?

Hayatı deneyimlemeye gelmişsek ve sadece 1 hayat hakkımız varsa, denemekten başka şansımız yoktur belki…

Sor kendine; bu hayattan ne istiyorsun?