Her hafta sonu olduğu gibi, yine keyfi aldığım bir cumartesi gecesinde yemeğimizi yiyor, bolca sohbet edip, gülümsüyorduk.

Konu nereden geldi, bilmem ama sohbetimiz anne ve babamın kabrini ziyaret ile bitti.

Bir anda kendimi ona söz verirken, Pazar sabahı kahvaltı sonrası mezarlık ziyaretine gideceğimizi konuşurken buldum.

Güzel bir Pazar sabahında Emirsultan'da anne ve babamın kabri başındayız.

Nasıl acı veriyor bazı şeyler…

Cemal Süreyya'nın dizeleri dolanıyor beynimde "Sizin hiç babanız öldü mü? Benim bir kere öldü... Kör oldum.

"Bir anda karmaşık duygular içinde buluyorum kendimi, beynimden geçenler, yaşadıklarım, yaşayamadıklarım, içimde kalanlar,

dışıma taşanlar..

Göz ucuyla Simyaci'ya bakıyorum.

Hiç tanımadığı, görmediği anne babanın kabri başında dua edişi, hiç bilmediği yabancısı olduğu bu şehirde mezarlıkta yanımda

oluşu.....

Beynim nerelere götürüyor yine beni, ne çok konuşuyor, ne çok hatırayı düşürüyor aklıma.

Unuttuğumu sandığım ne çok ölüyle buluşturuyor beni.

İlk 18 yıl önce babamı bir beyin kanaması ile kaybedince tanımıştım o gönül yangınını.

Deli gibi sevdiğim babam, yaslandığım çınarım, güven duygum, çok sevdiği kızına ve torununa bir veda bile edemeden gitmişti.

İlk o gün öğrendim bir gün herkesin hayatımızdan gideceğini, yürek yangınları ile baş etmek gerektiğini..

Sonra kimleri uğurlamadım ki bu yorgun gönlümden, ne çok insanı gömdüm içime ardıma bile bakmadan.

Ne çok cenaze namazı kıldı bu yürek dosttan, düşmandan..

Karşı mezarlıkta Corona yüzünden 3-5 kişi ile defnedilmeye çalıştıkları bir mefta var.Beyaz astronot görünümlü tulumuyla,

yüzündeki sıkıntılı ifadeyle bir an önce işini bitirip, gitmeye çalışan bir görevli ve ağlamaktan gözleri şişmiş bir adam..

Bakakalıyorum öylece.

Artık ne içimize gömdüklerimiz, ne toprağa verdiklerimiz acıtmıyor eskisi gibi. Korkuyoruz, bencilleşiyoruz, kalbimizle gönlümüz

arasına kilometrelerce mesafe koyuyor 21.yy in modası haline gelen düşünce mottosu "öncelik kendimiz" "ben harikayım"

söylemleri ile yaşayıp!! gidiyoruz. Üstelik bu düşünce yapısı mezarlıkta bile bizi yalnız bırakmıyor.

Nazım Hikmet'in "En fazla bir yıl sürer yirminci yüzyılın ölüm acısı" dizeleri geliyor aklıma.Ne kadar insan olmaktan,

duygularımızdan uzak olduk. En son ne zaman gittiniz sevdiklerinizin kabirlerine, ne zaman yokladınız yüreğinize

gömdüklerinizi.

Ne zaman korkmadan, çekinmeden içiniz patlayana kadar ağladınız.?

Ne zaman kendinizden kaçtınız en son? Ne zaman bayram sabahı görevi değil de karşı koyamadığınız bir özlem duygusu ile

yaptınız kabir ziyaretini.

Ya içimizde öldürdüklerimiz, cenaze namazını çoktan kıldıklarımız, defnettiklerimiz, beklettiklerimiz, ARAF'ta bıraktıklarımız..

Ne çok düşünce geçiyor beynimden ve yüreğimden ince bir sızı.. Simyaci arkamda durmuş" mezar taşını değiştirelim canım"

diyor.

Ona yaşlıyorum sırtımı  ne çok cenaze bırakmışım diye düşünüyorum, kimilerini toprağa vermişim kimilerini Allah'a havale

etmişim ama cenaze namazını kıldırmadığım hiç bir ölüm olmamış benim.

Ortada bırakmamışım hiç bir gideni... Elini tutuyorum "Gidelim" diyorum usulca..

Gidelim...

Hayat kesintisiz devam eden bir yolculuk.

Bazen delice acıtır kalbimizi, yorar, en sevdiklerinizden ayırır.

Bazen yeni bir yolcu karşılar sizi, yolu birlikte adımlamak için.

Bazen kısacık molalar verdirir, "Dinlen ve düşün" der," ben  dönmeye devam edeceğim ve seni de son nefesine

kadar döndüreceğim her nefeste yeni bir şey öğreneceksin, acılarla yüzleşecek ve olgunlaşacaksın" devam eder sözlerine

“Affetmeyi öğreneceksin. Üstelik bunu yalnızca kendin için yapacaksın" "Vedalaşmayı bileceksin zamanı geldiğinde acıtan ne

varsa" "Sağlam sınırlar çizeceksin bir yanında sen, diğer yanında acı verenler olacak"

Elimi sımsıkı kavrayan ele bakıyorum, Selvi ağaçlarının arasından gülümsemeye çalışan kış güneşine, ölümün kol gezdiği

mezarlıkta harika bir melodi ile şakıyan kuşlara..

Ah hayat ne güzelsin

Ne bol sürprizleri olan

Ne bol seçenekli..

Sosyal medya paylaşımlarının taziye ilanı gibi olduğu bu günlerde, tüm acılara inat, sıkıca tutun sevdiğiniz eli, yeni bir yolculuğa

çıkın kalbinizin götürdüğü yerlere.

Dünya döndükçe , ölüme inat hâlâ tutunacak bir mucize var diyecektir size..

Yeni hafta mucizeniz olsun...