Ayrılanlar için...!

Okuduğum kitaba kendimi kaptırmış bir haldeyken çalan telefon ile kendime geliyorum.

Telefonun diğer ucundaki ses çok eski ve çok sevdiğim bir arkadaşım. "Müsait misin, buluşabilir miyiz, kendimi

kötü hissediyorum" diyor.

Sesinin titremesinden, sözcüklerin buğulanmasından belli ruh hali. Hızla hazırlanıp çıkıyorum, kısa bir süre sonra

birlikteyiz. Kan çanağına dönen gözlerine bakıyorum. 

"Bir şey sorma, sadece dinle" der gibi bakışlar karşısında sessizce oturup onu dinliyorum...

Arkadaşım, soluksuz kalana dek anlatıyor… 

Biliyorum ki acısı tekrarlanıyor içini dökerken, ama bir o kadar da anlatmak istiyor adına "AŞK" denilen o tarifsiz

acının ona yaşattıklarını.

"Son bir haftadır her şey bir anda değişti. Aramaz, mesaj atmaz oldu. Bir şey sormaya çekinir hale geldim…

Ne zaman "Neyin var?" desem, işinden, çocuklarından, yaşadığı olumsuzluklardan bahsedip telefonu kapatan bir

adama dönüştü”  

Her zaman güçlü görmeye alıştığım arkadaşım cümlelerini bitiremeden hıçkırıklara boğuluyor. Biliyorum ki

söyleyeceğim hiç bir teselli cümlesi onu tatmin etmeyecek. 

Bir sigara yakıp sessizce dinlemeye devam ediyorum…

"En son iki gün önce içeriği sevgi dolu olan bir mesaj attım.

O ise mesajda gerginlik yaratacak bir kelime buldu ve tartışmaya başladı… Ardından da "konuşacağız" dedi! 

“Oysa son zamanlarda hiç konuşamıyorduk " diye ekledi.

Yüzümde kendimin bile anlayamadığı bir şapşallık ile bakıyorum arkadaşıma, gözyaşlarına...

Çok uzun yıllardır tanıdığım bu ‘Güçlü kadın’ın bu kadar harap halde olmasına, acılarına tanık olmak beni

korkunç etkiliyor.

Oysa iyi bir işi ve kariyeri olan bu güçlü kadın, paramparça bir halde, umutsuzca bir çocuk masumiyeti ile ağlayıp

yaşananları anlatırken ve göz yaşları ile amansız savaşırken ne kadar da güçsüz ne kadar da çaresiz görünüyor. 

Bir an düşündüm… Sanırım insan herkes ile savaşabiliyor ama gönlüne hep yenik düşüyor....

Ah "AŞK"!

Ne şahane bir duygusun ve ne öldürücü. 

Bir insanda en büyük tahribatı yapan da sensin, sebepsiz kalp atışlarımızın, yanaklarımıza al basmalarımızın,

heyecan dolu bakışmalarımızın da sebebi sensin. Parça parça olan kalbimizi bilir de, herkes bu acıya nasıl bir

tedavi uygulanır bilemeyiz. Tek yapmanız gereken bu durumda  "ZAMAN" basamaktır kanayan yaraya. 

Ama o acıyla bunu bile dinletemezsiniz. Zaten o da o kadar büyük bir açıyla anlatıyor ki ağzımdan çıkacak hiç bir

sözcüğe önce kendim inanmayacağım biliyorum.

Susuyorum.... 

O ise bana inat hâlâ anlatmaya devam ediyor.... Bir hafta öncesine kadar aşk ile parlayan gözlerinde ki yaşlarla

mücadeleye devam ederek: "En son hafta sonu bir mesaj attım denge ile ilgili bir yazıydı, o ise yine saçma bir

tartışmaya sürüklüyordu yazışmayı, ben ona aslında satır aralarında "SANA ve İLGİNE İHTİYACIM VAR"

diyordum o ise yazıların içinden hiç ilgisi olmayan bir sözcüğün peşinden gidiyor tartışma nedenleri yaratıyordu..”

Artık konudan kopmuştum, sigaramdan derin bir nefes çekmiş düşünüyordum. Söylediklerini duyuyor muydum,

anlıyor muydum onu bile bilmiyorum. Beynim gerçek bir astral seyahatteydi bunu biliyorum.

Neden yaşarız ki bunca acıyı, sevmek kadar muhteşem bir duygunun final sahnesinde acıdan ibaret bir görüntü

olmamalı diye düşünürüm. 

Birden aklında AYNA grubunun yıllar önce seslendirdiği "SEVEREK AYRILANLAR " parçası geldi..

Severek ayrılır mı insan,

Ya da ayrılmalı mıdır…

Savaşmak mı gereklidir bu duygu da,

Ya da onurluca ringi terk etmek mi,

Her zaman sevgi mi kazanır

Aşk hep kışkırtan mıdır??

Nerede başlar aşk,

Neden son bulur,

Suçlu aşk mıdır,

Yoksa bu yalan Dünya'da

Onu kirleten insanlar mı?

Aşk nereye kadardır, 

Sevgi, fedakarlık, sabır nerede son buluyordu.

Sadece filmlerin, masalların konusu muydu, neydi bizi bunca üzen, yoran, tüketen??

En son ne zaman sevgi ile vedalaştık

Tekrar tekrar sevebilir mıydık?

Bitti deyince biter miydi

Gözümüz,  gönlümüz kalmaz mıydı ardımızda...

Onun hıçkırıkları ile kendime geliyorum, yıllardır tanıdığım bu kadına bakıyorum, herkese ve her şeye

hükmederken, kendine çaresiz kalışına...

Sanırım hepimizin elini sevgi ile tutacak ve ne olursa olsun bırakmayacak bir Simyaci'ya ihtiyacimiz var.

Yaşanılan ne olursa olsun bize özel olduğumuzu hissettirecek, gün içinde bir kez de olsa sesiyle, varlığıyla ben

hep yanımdayım diyecek bir sevgiyle uzanan ele ihtiyacımız var..

Biliyorum ki zaman basıldığında geçmeyecek acı yok.

Onun da önünde daha yaşanacak bir ömür ve yeni başlayan bir hafta..

Aşk "Selvi Boylum Al Yazmalım"da ki gibi yine kaybetti...

Öyleyse yüreği sevgi dolu insanlara çıksın yolunuz.

Sevgiyle kalın, mutlu kalın