Benimkisi bir aşk hikayesi..

Üç gündür Kıbrıs'tayım

Çalışıyor muyum?

Evet....

Tatil mi yapıyorum?

Kocaman Evet....

Kendi yaşam stilimi seviyorum.

Sanırım insan sevdiği işi yapınca hep tatildeymiş duygusuna kapılıyor.

Geçmişte yaşadığım onca acı, onca mücadeleden sonra bakış açımı daha iyimser ve pozitife çevirince, akışta kalmayı becerince hayatım daha dingin, huzurlu ve keyifli hale geldi buna inanıyorum.

Son üç aydır bir Kıbrıs popülaritesi var gündemde.

Nasıldır, nasıl olur derken Başkent Üniversitesi'nde birlikte eğitim aldığım sevgili Gönül (Tunçtekin) "Nazan'cığım biz de 11 arkadaş birlikte birer dönümlük tarlalar aldık Kıbrıs'ta, orada natürel bir yaşama geçiş yapacağız" deyince doğa ile iç içe evinin temel görüntülerini paylaşınca düşünmeye başladım.

İki hafta önce ise internette sörf yaparken Kıbrıslı bir firmanın paylaşımlarını görünce dayanamayıp firma yetkilisiyle görüştüm .

Kısa bir bilgilendirme konuşmasından sonra “Öyleyse en kısa zamanda Kıbrıs yolu gözüküyor” diye ekleyip telefonu kapattım.

Geçen hafta  ise bir anda Kıbrıs uçak biletlerini ararken buldum kendimi.

Bir sabah erkenden hazırladığım valizim ile yola düştüm. Uçağım 23.15'te Sabiha Gökçen'den hareket edecek.

Ben Bursa'dan çıkışımı öğlen saatlerinde yapıyorum biliyorum zaman geniş ama son dakika stresiyle yaşamak istemiyorum. Uzun zamandır Sabiha Gökçen'den uçmadım.

Yenilenen yüzüyle gerçekten güzel bir havalimanı olmuş, üstelik İstanbul havalimanı gibi uçsuz bucaksız değil aradığınıza daha kolay ulaşıyorsunuz.

Kıbrıs uçakları hep rötarlıdır benim seyahat süreçlerimde, ya da bana hep öyle denk gelir. Yine gelenek bozulmuyor.

23.15 uçağı 24'te ancak piste giriyor.

Hava trafiğindeki yoğunluk!! nedeniyle uçak içinde 30 dakikalık mecburi keyiften sonra can kulağı ile pilottan gelecek ‘Sayın yolcularımız, uçağımız az sonra havalanacaktır’ anonsunu bekliyorum.

Tam uyuklamak üzereyken kalkışa geçiyoruz.

Gece 02.30 da Ercan Havalimanı’ndayım.

1,5 ay önce yenilenen kompleksi ile hizmete giren bu alan hem Kıbrıs'a yakışır bir hal almış, hem de 45 günlük zaman diliminde yüzde kırklık bir yolcu artışı kaydedilmiş.

Güzel mi güzel de...

Ben tek başıma seyahat eden, ne nerede konaklayacağını ne de beni kimin karşılayacağı ile ilgili tek bir bilgisi olmayan yazar çizer gayrimenkulcü olarak iniyorum uçağın merdivenlerinden.

Tam o sırada telefonum çalıyor. Firma sahibi Muhammed Bey çıkışta transferinizi sağlayacak bir personellerinin beklediğini söylüyor. Valizim bulup çıkışa yöneliyorum saat olmuş gecenin 03.00 'ü. ‘Bu yaban ellerde gece gece yalnız bir kadın başına ne işin var be Nazan?’ diye kendime söylenirken elindeki dövizde adım yazılı yetkiliyi buluyorum.

Yok yok... Yurtdışına gide gele pek bir cesaretli kadın olmuşum. Deli desem, şimdi kendime ayıp.

Evet bu cesaretli kelimesi iyi oldu diyorum içimden.

Hafiften de tırsıyorum aslında.

Hava alanından çıktık ıssız yolda ilerliyoruz transferi sağlayan arkadaşla...

‘Su ister misiniz?’ diye soruyor. Aslında Düden Şelalesini içecek kadar susadım ama ne menem bir yer tek araç yok, yollarda aydınlatma yok, olanlar halâ Nuh Nebi'den kalma ağaç kütüğünde sallanan ampul aydınlatmaları. "Teşekkürler" diyorum… Bir an önce otele yerleşmek, dinlenmek, güvende hissetmek istiyorum.

Gerginliğimi anlamış olacak ki “Yolculuğunuz nasıl geçti?” gibisinden hal hatır konuşmaları yapıyor.

Benim de dilim damağımda. Susadım. Hava limanından beri de kahve içmedim. Düşüncelerimi mi okuyor nedir bu ıssız yolda bir köy bakkalından bozma cafe de durduruyor.

İçinde tek başına oturduğum Mercedes VIP minibüsü. İniyor. Bir kaç dakika sonra mis gibi kahve kokusu sarıyor aracın içini.  Eğer Türk filmlerindeki gibi tecavüzcü Coşkun tipleri yoksa, Kıbrıs'ta sonsuza kadar burada yaşanır diyorum kendime kahvemi ve yanında getirdiği suyunu içerken.

Tekrar telefonum çalıyor, Muhammed Bey yine arayan.

"Yolda mısınız, araç sizi aldı mı Nazan Hanım” diyor. “Yaklaşık 20 dakika sonra otelinizde olacaksınız, bekliyorum burada”

Yaaa biz Türkiye'de ne hale gelmişiz, unutmuşuz nicedir tüm zarafetle verilen hizmetleri.

Keyifle arkama yaşlanıyorum kahvemi yudumlayarak.

03.30 gibi odama uğurlanmış buluyorum kendimi. Aldığım hizmetten memnun bir şekilde.

Ertesi gün sabah kahvaltısında buluşuyoruz Caesar Project ekibiyle.

Benim geliş amacım bu projeyi görmek değildi ama konakladığım  devasa yaşam alanı, bana tahsis edilen daire bir anda bütün düşüncelerimin değişme nedeni oldu.

Önce projeyi dinliyorum, kısa bir sohbetten sonra da net bir şekilde istediğimi anlatıyorum.

Arkadaşlarım gibi bir dönüm tarla alıp içine tennyhouse yapmak, Kıbrıs'ta medeniyetle, denizle, güneşle dolu günler gece bahçemde dost meclisinde yemekler yapmak, huzurla yaşamak istiyorum. Onun için de seçenekler sunuyorlar. "Yok" diyorum "Bana önerilen yere o lokasyona gideceğim". "Peki" diyorlar .

Günü yarılamış durumdayım. Salamış Antik Kentine gitmek niyetim, bana bir taksi ayarlıyorlar bir de benim yerime pazarlık yapıyorlar. 

Öyle taksimetre falan yok burada. İyi de ben kahvaltılı görüşmeye inerken bikini üstü pareo ile indim şimdi bir kent büyüklüğündeki bu yerde git üstüne bluz al, ooo zaman hepten geç olacak. Allah'tan çantamda şortum var. Giyiyorum. ‘Kıbrıs çok güvenli bir yerdir. Burada hiç bir olay olmaz, hiç gerginlik yaşamazsınız’ diyorlar.

Atlıyorum taksiye. Gerçekten de çok medeni insanlar.

Antik kentin girişinde taksiciye Türkiye şartlarında çok cüzi bir ödeme yapıyorum.

Salamış antik kenti denizle kumsalın buluştuğu noktaya kurulmuş geçmişi MÖ 11. yüzyıla dayanan bir şehir. Depremler ve Arap korsanların şehri yağmalamasına kadar önemli bir liman kenti olarak ticaret merkezi olarak kalmış. Buraya kadar her şey çok güzel....de....

Hiç bir kazı çalışması yapılmaz mı bir ülkede?

Tarih merak edilmez mi, toprak altında yatan koca bir medeniyet gün ışığına çıkarılmaz mı?? Gibi bir sürü soru geçse de zihnimde burada mesai saatleri 09.30 - 12.00   13.00 - 14.30 olduğu için çalışmaya fırsat bulamıyorlar her halde deyip güzelim antik kenti hüzünle gezip hemen yanında bulunan plaja Akdeniz'in o köpüğünden Afrodit'i yarattığı sulara bırakıyorum kendimi.

Medeniyet beşiği, yaşamın başladığı deniz.

Bunca umursamazlık ve bakımsızlığa rağmen peri masalı yaşatan deniz.

Ahhh kıymet bilmezlerin beşiği Anadolu, ah yavru vatan....

Gece geç saatlerde dönüyorum otele. Canlı müzik yapılan alanda biraz soluklanıp bir şeyler içip odama çekiliyorum.

Sabah bedenim kalkmak istemiyor yataktan, bir gece önceki yorgunluk halâ üzerinde demek ki. Oysa tüm gün boyunca gezerken pek iyiydim.

Muhammed Bey ile 09.30 da buluşup Kilitkale Köyüne benim tarlaları görmeye gidecektik. Gel gör beni gezmek neyledi diyemiyorum. Mesaj çekiyorum "hafif bir kırgınlık var üzerimde saati daha ileri alabilir miyiz?" diye."Geçmiş olsun" dileklerini iletiyor. Tabii diyor "Siz haber verirsiniz" tekrar yatağa gömülüyorum. Yatağın karşısındaki aynada kendimle göz göze geliyoruz. Hiç tanıdık değil bu kadın şişmiş göz kapakları, kızarmış yüzüyle bana bakıyor. Salamış Antik Kentinden dönerken girdiğim Hint Restoranında havalı adları nedeniyle söylediğim ama acıdan ve baharat yoğunluğundan yiyemediğim o yemek yüzünden bunlar.

‘Yat Nazan’ diyorum, bilmediğin her yemeğe atlarsan böyle olur diye kendi kendime söylenirken uyumuşum.

Tekrar gözümü açtığımda saat öğlene yaklaşıyor, hızla hazırlanıyorum, çıktığımda kapının önünde bekliyor aracım. Ben transfer işi yapsaydım kesin hep geciktirdim öyle kapıya indiğinde benimle burun buruna gelmezlerdi. 

Allah' tan şanslıyım Allah'tan herkes şanslı (transfer işi bende değil) bu sıcakta erirdi insanlar. Magosa yolu üzerinden Kilitkale Köyü’ne geçiyoruz.

Derviş bey ile tarlalar üzerine daha Türkiye'deyken konuşmuştum. Bizi sıcak bir karşılama ile içeri buyur ediyor. Çiftliğini, restoranını, tarlalarını gezdiriyor. Konuşkan, cana yakın bir insan. Kahvaltı etmeden çıktığımı söyleyince hemen hazırlatıyor. Çiftlikte neler yok ki. Benim gözdem tavus kuşlarından tutun da, tavşan, keçi, domuz, kaz, tavuk hepsi mevcut. Domuzları oteller satın alıyor diyor. Keçi kendi için. Kahvaltıda yediğin Hellim bu keçinin sütünden diyor gururla. Herşey doğal, salatalık, biber, domates dalından toplanıp geliyor önüme. Lezzet tartışmasız efsane. "Ben burada sonsuza kadar kalabilirim" diyorum içimden. 500 kişilik köyde 3 adet restoran var. Derviş Bey'in işletmesi 6 Parmak pazar geceleri canlı müzik eşliğinde yemek yiyebileceğiniz bir mekan. Bazı hafta sonları Mersin ve Adana'dan gelen gruplar kapatıyor mekanı. Ben cumartesi gününe aldığım için uçak biletimi aklım kalıyor. Bir daha ki gelişime şimdiden rezervasyon yaptırıyorum.

Yani.... Kıbrıs turizm sektöründe açık ara önde gidiyor.

Ama tarım yok, o güzelim ovaları susuzluktan boş duruyor. Oysa yer altı suları çok fazla. Köylüler kuyu açarak bulmuşlar çözümü. Şehirlerde ise Türkiye'den gelen sular kullanılıyor. Tek hedef kazanç turizm ve casino olunca üretim hiç yapılmıyor. Hele bir çok sektörde büyük açık var Türkiye'den getiriliyor.

Diyorum ya çalışacaklar da zaman yok.

Mesai saatleri 09.30 - 12.00  13.00 -14.30 gibi bir zaman dilimi. Çok yoruluyorlar. Buna rağmen cumartesi günüde resmi çalışma saatleri içinde her devlet dairesi açık.

Derviş Bey bizi antik kentin dibindeki arsalara bakmaya götürüyor. Ülkenin her noktası açık hava müzesi mübarek!

Bir tepenin yamacındaki bu tarlalar Akdeniz'in akşam güneşi vuran sularını görüyor uzaktan. Arkadaşımın aldığı ve henüz su basmanda olan tarlasında o muhteşem akşam güneşini izliyorum. Cennet böyle bir yer olsa gerek diyorum.

Giderken bir kasa kendi bahçesinden topladığı meyveleri koyuyor yanıma Derviş bey. 2 çeşidi daha önce hiç görmediğim ve tatmadığım meyveler.

Adı Yavru Vatan da olsa Anadolu'nun merhametli, cömert yüzü var bu topraklarda.

Türkiye'ye göre daha iyi ekonomisi olan Yavru Vatan bu kez kollarını özlemle açıyor yatırımcıya.

Önümüzdeki yıl uluslararası uçuşlara açılacak Ercan Havalimanı Rus ve Ukraynalı akınına uğrayınca Türkler azınlık kalmasın diye hükümetinin izlediği politika gerçekten takdir edilesi.

Dedim ya benim ki bir aşk hikayesi.. Gezmeyi ve yazmayı seven bir gayrimenkul danışmanının Kıbrıs Güncesi.