Bir sıcak çorba...

Hızla yağan kar altında ilerliyoruz.

Bir süredir iki şehir arası gidip gelişlerimin kalbimdeki konuğu Simyacı ile bahar havası görünümlü bir Nisan sabahından marşa basıp, şakıyan bülbülün eşsiz örtüsüyle "Günaydınnnnn" diyoruz sabaha.

Ne çok duyguya yenik düşüyor kalbim.

Sabahın ilk ışıkları aydınlatıyor yolumuzu.

Hızla çıktığımız evden bir çorbacı buluruz umuduyla yollara düşsek de, pandemi günlerinin akıllardan çıkmayacak mahrumiyetini yaşıyoruz.

Yol boyunca açık bir çorbacı bulabilmek (sabah 05.45) mümkün olmadığı gibi açık pastane bulabilmek de bir düşten öteye gitmiyor.

İnsan sahip olduklarının değerini yitirince anlıyor, bir dilim börek, bir açma bile mutluluğa farklı anlamlar yükleyebiliyor.

Yolu yarıladığımızda şehirler arası otobüslerin mola yerinde sıcak bir çorba ile buluşuyoruz.

Kar daha bir hızlanıyor.

İki komşu şehrin bunca uzak iklimleri şaşırtıyor beni.

Bursa'nın yola çıkarken ki sıcaklığı, bir kayak turizmi şehri olması, Uludağ ile anılmasına rağmen denizinden gelen ılıman iklimi gerçek bir cennette yaşadığımızı hatırlatıyor bir kez daha. 123 yıllık Bursalı bir ailenin mensubu olarak Simyacı ile onun şehrine doğru yol alırken Bursalı olmanın haklı gururunu ve hazzını yaşıyorum.

Kar hızlanıyor, artık baharın o tatlı esintisi ve site bahçesinde öten bülbülün sesinden eser yok. Yarışırcasına yağan kar taneleri şehri bir anda beyaz bir masal platformuna dönüştürmüş.

Nihayet onun şehrinde kucaklaşıyoruz yeni günle.

Yağan kara, üşüten soğuğuna rağmen ısınıyorum gittikçe bu şehire.

Bazen bir şehri tek bir kişi uğruna seversiniz deseler de, bu şehrin dinamizmi, medeniyeti, Avrupa görüntüsü, şehircilik politikası beni büyülüyor.

Sıcak çorba, kar görüntüsü, Simyacı… Beynimin hatıra defterine yazılıyor.

İnsani insan yapan tek olgu duyguları ve tepkileri.

Dünkü yolculuğun ardından bugün bu şehirdeki arkadaşlarım ile buluşmak üzere çıkıyorum evden.

Ramazanın ilk günü ilk sahura kalkmanın verdiği huzurla yürüyorum yüzümde kocaman tatlı bir tebessüm ile.

Bursa'ya göre çok küçük olan bu şehirde insan ilişkileri daha saygılı ve sıcak.

Yine de aklımda Bursa'da ramazan günlerinde.

Daha yoğun yaşanan Ramazan lezzetlerinde.

Allah'tan içimi dört mevsim ısıtan bir Simyacı'm var diye mırıldanıyorum. Dün gece kalktığım sahur yemeğinde oruç tutmamasına rağmen uykusunun en güzel yerinde uyanıp, kalkıp bana eşlik edişini seviyorum.

Bugün çıktığım arkadaş ziyaretinde bir iki saatlik sessizliğimde arayıp "Nasılsın" deyişini seviyorum.

Akşam saatlerine doğru artan baş ağrım, kahve ve sigara krizime merhem gibi gelen bu "Nasılsın" sorusu, ardından "Gelip alıyorum,  oruçlusun yürüme deyişi karlı bir sabah bulduğumuz sıcak çorba gibi ısıtıyor ruhumu.

10 dakika sonra gelip arkadaşımın ofisinden alıyor ve eve girdiğimizde direkt mutfağa yönelip iftar yemeğimizi hazırlıyor.

Kolumu kıpırdatacak halim yok, hızla düşen şekerim nedeniyle üşümem de cabası.

Konuşacak gücüm olsa ne çok teşekkür edip Simyacı'ya şükredecegim Yaradan'a...

Ruhum "Selvi Boylum Al Yazmalım" daki gibi Asya'nın veda sahnesinde ki sorusuna gidiyor

"Sahi neydi sevgi"

Sevgi emekti

Sevgi fedakarlıktı.

..........

İlk iftar yemeğimizde koşulsuz bir fedakarlık ile hazırladığı yemeği yiyoruz.

Ezan ile birlikte her iftar sofrasında yaptığım duayı tekrarlıyorum

"Rabbim sana inandım, sana sığındım

Senin rızanla orucumu tuttum, senin rızkınla orucumu açıyorum

Hamd olsun verdiğin nimetlerle, sıhhat ve afiyete” derken, bu kez bir de yolumdan aldığı ve yolumda karşıma çıkardığı güzel insanlar için teşekkür ediyorum.

Soğuk ve karlı bir kış sabahında kahvaltım

İftar sofrasında ilk yemeğim..

Bugünüm, yarınım....

Derler ki, oruçlu insan orucunu açarken ne dilerse kabul olurmuş.

Bu satırları okuyan tüm okuyucularımın  çorba sıcaklığında bir Ramazan'ı olsun, gönlünü ısıtanı, iftar sofrasının bereketi gibi ömrüne ömür katanı olsun.

Simyacı'mı .....

Sizin için her fedakarlığı yapan kişinin ömrü hep bayram tadında olsun.

Ramazanımız mübarek olsun...