Yesem mi? Yemesem mi??

THY'nin seferi ile geçeceğim Adana'ya.

Uçak rötar yapınca beklemedeyiz tüm yolcular.

İstanbul havalimanındaki koltuklardan birinde şarj ediyorum telefonumu, kitaplarım valizimde, zamanı geçirebilmek için sörf yapıyorum.

Dersime iyi çalışayım diyorum Adana'ya inmeden önce.

Bu benim ilk Adana'ya ilk gelişim.

Dillere destan Altın Koza Film Festivali yarın sabah başlıyor ve ben bu kez TV ekranlarında değil, sokaklarında, meydanlarında yaşamak istiyorum coşkusunu.

Tabii bir de bir Boğa Burcu kadını olarak arkadaşlarımın anlata anlata bitiremediği Şırdan - kebap - mumbar üçlemesini yerinde tadarak.

Adana Film Festivali diğer adıyla Altın Koza 1969 yılından beri süregelen Türkiye'nin en uzun soluklu film festivali.

Adana denilince akla gelen değerlerden.

Bunun için yollara düşüşüm, merakım, heyecanım..

75 dakikalık rötar sonunda uçak havalanıyor, kaptan pilotumuz sevimli aksanıyla Türk olmadığını belli ediyor , bende ilginç bir seyahatin başında olduğumu

Adana' ya bir gece vakti iniyorum.

Havaalanı dışında karşılıyor sevgili Çınar beni.

İlk şaşkınlık burada başlıyor hava limanı şehrin içinde, neredeyse göbeğinde…

Adana'yı ilk görüşüm olduğu gibi Çınar'la da ilk yüz yüze gelişim.

Bir yıllık tanışıklığımızın, sırdaşlığımın en zor zamanlarımın , düşüşlerimin , kalkışlarımın şahidi.

Olsaydı erkek kardeşim bu kadar severdim diye düşündüğüm.

"Nazan Abla" diye sesleniyor. Sesin geldiği yöne yöneliyorum gülümseyerek. O sırada sevgili Enver geliyor Nazan Hanım diye yanımıza.

Araca geçiyoruz. Enver ricam üzerine bir hafta önce Öğretmen evi ayarlamıştı. Bu ilk öğretmen evi deneyimim.

Neziha Yalvaç öğretmen evi bir uygulama oteli.

Kısa bir panaromik şehir turu atıp otele geçiyoruz.

Girişimi yaptırıp, odama eşyalarımı bırakmak için izin istiyorum. Onlar lobide beni bekliyorlar ben her saniye göreceğim söylenen Şırdancıyı.

Odama çıktığımda şaşkınlığım son haddinde.

Seyhan Baraj Gölüne bakan 5 yıldızlı bir oteli aratmayacak kadar konforlu ve rahat, üstelik akıl almayacak kadar da ucuz.

Hemen aşağıya iniyorum, acıktım mı ?? Rahatlıkla  "hayır" diyebilirim ama her ikisi de olmaz diyorlar.

Adana kebabı ile ünlü kentin hemen otel yakınındaki bir kebapçısına geçiyoruz. Enver ile yaklaşık 13-14 yıllık bir tanışıklığımız vardır. O hep Şırdandan bahsederken yerinde ve sıcak yenilir der bende merak ederim. Bu gece Şirdan ile tanışma zamanı ama "kalmadı efendim" yanıtı geliyor.

Aaa nasıl olur? Bütün merakım bu yemek üzerine.

Yüzüm düşüyor birden. Çınar fark ediyor "Söz Nazan abla, seni yarın şırdan yemeğe götüreceğim."

Çaresiz bir kabulleniş bu...

Bir sürü kebap çeşidi geliyor masaya, Adana bir çöl esintisinin sıcaklığında, ben ise yüreği güzel insanların sıcaklığıyla besleniyorum.

Otele geçtiğimde perdeyi aralayıp göle düşen yakamozu izlerken uyuyorum.

Ahhh ne güzelsin hayat..

Gözlerimi açtığımda mavi yeşil göl manzarası, gökyüzünde parlayan güneş içimde mutluluğa dair şiirler yazıyorlar.

Hızla hazırlanıp kahvaltıya geçiyorum.

Bu güzel öğretmen evinin terasında tek başıma kahvaltı ederken mutluluğa dair herşeyin kendi içimizde olduğunu anlıyorum bir kez daha.

Kahvemi alıp lobiye geçtiğimde Enver arıyor. "Nazan Hanım hazırsanız sizi gelip alacağım bir şehir turu için" sözleri biter bitmez sevinçle kabul ediyorum.

Adana bir çok kültürü harmanlayarak yaşamayı başarabilen şehirlerden.

Arap - Türk - Kürt halkının mozaiği.

Bu sebeple olsa gerek zengin bir mutfak kültürü var.

Bir süre sonra Çınar'da bize katılınca Seyhan Baraj Gölü çevresinde bir cafede mola veriyoruz.

Seyhan Baraj Gölü  Adana'ya 15 km uzaklıkta 67.82 km2 lik  174.000 hektar araziyi sulayabilen görsel güzelliği ile de çok sayıda turistin uğrak yeri.

İşte böyle devasa bir gölün kenarındaki masalardan birine geçiyoruz.

Bizim gözlememiz gibi her mekanda "Sıkma" dedikleri bir hamur işi var.

Bizim gözlemenin yağsız ve dürüm şeklinde olanı. Buralarda çok gözde bir aperatif.  Yiyor muyum???

Tabii ki hayır.. Aklım şırdanda.

Festival gece tiyatro binasında start verecek. Tabii ki bu kadar sıcak şehir olunca tiyatroda açık hava tiyatrosu, gündüz sıcağından etkilenmemek için gece etkinlikleri.

Gün uzun, gün sıcak… Seyhan Gölü’nden sonra etkinlik için 4 saat daha var.

Biraz AVM gezelim diyorum hediyelik eşya almak amacım.

Her gittiğim şehirden torunum için yöresel ürünler almak. AVM ye girdiğimizde acıktığımı hissediyorum.

“Çınar burada yiyelim şırdanı” diye bir cümle çıkıyor ağzımdan. Enver ve Çınar hayretler içinde bana bakıyorlar. "Ama" diyorlar " Şırdan burada olmaz ki"

Valla bayılacağım, bu kadar dillerden düşmeyen yemek nazlı bir kadın gibi.. Her saat olmaz, her yerde olmaz, kebapçıda kalmaz, gece olmadan çıkmaz, soğuk olmaz .... Assolist kıvamında..

Canım Çınar yine giriyor devreye " Nazan Abla festival sonrası götüreceğim sizi" Çikolata vaad edilmiş çocuk gibiyim, önce yemeğini ye gece gelecek Şırdan. Tanıdık bildik hamburgerimi yiyorum çaresiz.

Gece festival alanı bayram yeri gibi.

Kent Arap kültürünün etkisiyle harmanlanmış, açık hava tiyatrosuna gelirken bile tüm kadınlar lüks bir otelin resepsiyonuna geliyormuşcasına abartılı şıklık içindeler.

Kimbilir belki de sanata, sanatçıya saygı göstergesi onların ki.

Konser başlıyor, şehrin sinemalarında halka açık ödüllü filmlerin fragmanı geliyor önce beyaz perdeye.

Deklanşörde kalan doyumsuz görüntüleri çekenlere önce ödüller ardından senfoni orkestrası eşliğinde başlayan bol müzikli gece.

Suzan Kardeş ve Zuhal Olcay gecenin Divaları.

Sahnede daha bir büyüyen, devleşen iki kadın.

Gece sonunda ruhum doymuş, aklında Şırdan kalmış bir kadın olarak çıkıyorum konserden.

Kentin en iyi Şırdan yapan mekanına geçiyoruz hep birlikte. Koca bir mahalle düşünün gece işleyen, her adımında Şırdan satılan.

Bana biraz Amerikan filmlerinin o arka sokaklarını anımsatsa da masum ve özgür olanından.

Nihayet mekandayız. Açık ve kapalı alanda hizmet veren işletmede iç mekanı tercih edip oturuyoruz.

Koca koca kazanlarda kaynayan bu yemek yiyeni doyumsuz bir lezzete götürüyor ki sürekli servis yetiştirmeye çalışıyorlar.

Çınar kalkıyor masadan yanına gidiyorum "Misafirim Bursa'dan geldi” diyor aşçıya, “İyi bir Şırdan yemek istiyor.” Aşçı delikli kepçesini kazana daldırıyor ben hayret, şaşkınlık, gaflet, muziplik, utanç arasında gidip gelen bir ruh haliyle gözlerim fal taşı gibi servis edilen yemeğe bakıyorum. Yok, belki de dünyanın hiçbir yerinde bu görselde bir yemek yok.

Tabakta kağıt üzerinde servis edilen bir yemekle uzun süreli bir bakışma yaşamamıştım hiç.

Bu kez yaşıyorum.

Tabaktan gözlerimi kaldırdığımda anlıyorum Çınar'ın uzak tutma nedenini.

Muzip bir gülüşle soruyorum çatal bıçak getirilmeden servis edilen bu yemeğin nasıl yenileceğini. Aynı muziplik ile yanıtlıyor "Nazan Abla elle tutulur ve yenilir Şırdan"

Gözüm yan masada eline aldığı Şırdanı iştahla yiyenlere kayıyor. Bir kahkaha patlatıyorum.

Gözünü sevdiğim güzel şehir, kebabınız , bici biciniz , kahve ikram ediş şekliniz evet çok güzel ve farklı da bu neyin nesi… diyorum içimden. Dudaklarımı ısırıyorum yerken.

Velhasıl kelam Adana'ya yolunuz düşerse mutlaka deneyin ama önce görsellerini inceleyerek, ne yiyeceğinizi bilerek.

Adana'nın sıcağı gibi güzel insanlara düşsün yolunuz.

Şırdan kadar özel olsun hayatınıza renk katanlar…