Baş tacımız Annelerimiz!

Anneler… Dünyanın en kıymetli hazineleri!

Korona ile mücadele ettiğimiz şu günlerde, her ne kadar bu yıl Anneler Günü kutlamaları biraz hüzünlü ve buruk geçecek olsa dahi, Annelerimizin, kıymetini, değerini bir kez daha anladık değil mi!?

Anne, Annelik, Peygamberimiz Hz. Muhammed'in dediği gibi ‘Cennet Anne’lerin’ ayakları altındadır sözüyle anlam buluyor.

Kim Annesine zulüm eder, kötü davranır, onu üzer ve ciğerini yakarsa, Rabbim o kişiyi cezalandırır ve ne yaşadığımız fani dünyada ne de Ahiret’te huzur yüzü göremez...

Anneler, evlatlarını dokuz ay karnında taşırlar. Canından can giderek, ağrılar, eziyetler çekerek çocuklarını dünyaya getirirler. Su götürmez bir gerçek var ise, o da Anneliğin çok kutsal bir görev olduğudur.

Bazı Anneler vardır, çocuklarına hem ana hem baba olurlar. Baba eksikliğinin hiç bir yokluğunu hissettirmez, her istediklerini yerine getirir ve mutlu olmaları için çaba harcarlar.

Hayat kervanında evladını dünyaya getirirken bırakan, cami avlusuna terk eden, bazen yokluk yüzünden  maddi çaresizlikten dolayı evladını tanımadığı ailelere veren nice Anneler de vardır.

Tabi burada eleştirmekten ve hoş görmemekten ziyade, ne koşullarda, evladını niye vermek zorunda olduğunu bilemediğimiz için, bu anlamda hiç bir anneyi yargılamak da doğru olmaz.

Eminim hiç bir Anne evladından ayrı kalmak ve hasretini çekmek istemez.

Annelerin en vefalısı örneğin, benim fedakar ve cefakar Anam!

Yıllar öncesi babamla yollarını ayıran. Her ne kadar ‘oldurtmaya’ çalışsa dahi olmadığı ve hiçbir şeyin yolunda gitmediğini gördüğü için, bizim sağlıklı ortamda büyümemiz adına, yalnızlığı göz önüne alarak yollarını ayıran güzel Anam.

Dün gibi hatırlıyorum… 90'lı yıllardı. Bendeniz henüz 17 yaşında genç kız, kardeşim 7 yaşında henüz ilkokula giden bir çocuktu.

Evimizdeki huzursuzluklara rağmen yinede mutlu olabilmeyi başarmış ve her şeyin üstesinden gelmiş biriyim.

Ancak kardeşim bu durumdan çok etkilenmiş ve hayatı boyunca babamın gidişini unutmamıştır…

Böyle bir durumu yaşayan binlerce çocuktan birileri olarak belirtmek isterim ki, bu bana da zor geldi, ama yine de ben biraz daha bu durumu hafif atlatırken, kardeşim büyük yaralar aldı. Öyle ki örneğin, herkesin babaları pazar günleri evlerinde olurken benim kardeşim o günü hiç sevemedi...

Neyse ki artık her ikimizde yetişkin ve bilinçli bireyleriz ve Annemizin bize yatıklarını ve hakkını asla ödeyemeyiz.

Yaşımıza rağmen, Annem, hala çocuklarını kanatları altına almış bir kuş misali bize kol kanat germeye devam ediyor.

“Anne hakkı ödenmez”, “Ana gibi yar olmaz” diye boşuna dememişler.

Eşlerinden gerek ayrılarak, gerekse Taktiri İlahi’den yalnız kalan ve tekrar evlenen Anneler’i saygıyla kucaklıyoruz. Kardeşim ve benim için babamızdan ayrıldıktan sonra bir daha evlilik düşünmeyen ve hep kendinden ödün veren Annemizin ayaklarının altını öpüyoruz...

Güzel Annem. Hatalarım varsa af ola. İstem dışı da olsa seni üzdüğüm zamanlar oldu biliyorum.  Sen Annesin, Rabbimden sonra gelensin. Lütfen beni önce Rabbim sonra sen bağışla...

Rahmetli anneannemin bir sözü vardı “Evlat karnındayken kanını, yaşarken canını, ölünce de malını yer” derdi.

Ah be benim canım anneannem, ne de güzel anlatmışsın meğer!

Nur içinde yat inşallah. Cennet mekanın olsun...

Hayatımda unutmayacağım bir acıdır anneannemizi kaybettiğimiz an.

2 yıl önce Anneler Gününde kendisini görmek için gedecek iken hastaneye kaldırdık. Biz sürpriz yapmak isterken, anneannemin bize çok kötü bir sürpriz yaptı ve gözlerini bir daha hiç açmadı... İçimizi parçaladı…

Başta Annem, olmak üzere Başkomutan Mustafa Kemal Atatürk'ün kıymetli Annesi Zübeyde Hanımı, tanıdıklarımın dostlarımın,arkadaşlarımın ve Anne adaylarının Anneler günü Kutlu olsun....

Annesi, ahirete göç edenlere Rabbimden dileğim onları cennetinde buluşturmasıdır.

Sevgi ve Saygılarımla

Sağlıkla ve aşkla kalın....