Koca bir yılı, kışı, baharı ve yazı geride bırakmamıza neredeyse bir ay kaldı.

Geçirdiğimiz zamansız bu zamanın farkında bile olmadık.

Uyuştuk, uyuşturulduk… Yalnız kaldık, yalnızlaştırıldık… Alıştık, alıştırıldık…

Garip bir hal aldık ve bunun farkına bile varamadık…

Küçük dünyalarımızda ki özgürlüklerimiz elimizden alınırken biz buna  ses bile çıkaramadık.

Bağlandı dedikleri basiret bu muydu?

İnternet üzerinde ki mecralarda sosyalleştiğimizi düşünerek a sosyalliğin dibine vurduk oysa ki.

Alışkanlıklarımızı unuttuk, belki de unutturmaya çalışıyorlar.

Cümlelerimiz, kelimelerimiz azaldı. Hatta kendi sesimizi unutur olduk.

Keyfimiz yerinde diye düşünürken, bir bakıyoruz ki  keyif denilen şey çoktan kaçmış gitmiş elimizden.

Aşk dahi virüse kurbanı.

Tek başına içilemeyen rakı ise malulen emekliliğe ayrıldı.

Sanat sahneleri unutmaya başladı!

Hayat eve sığar dedik, sığdıramadık  hayatı.

Zorunlu olarak monotonlaşan hayatımız ruhumuzu, bedenimiz, beynimiz yordu.

Kendimize iki yüzlü olduk “Memnunum, mutluyum, şikayetim yok, ihtiyacım varmış, böyle iyi…” kelimeleriyle

gün geçirerek.

Yalnız ve minimalist yaşamı, ıssızlıkla karıştırdık.

Sistem herkesi tek başına kendi derdinde boğulmaya, düşünememeye, sorgulamamaya ,bilgi ve düşünceyi

paylaşamamaya doğru itti..

Bir elin nesi var, iki elin sesi var denirdi. Artık ses soluk yok.

Gözlem yapabilme yeteneğimi devreye sokabildiğim anlarda 7’den 70’e  herkes ve her kesim için üzülüyorum.

Endişe, kaygı, korku, bezginlik, vazgeçmişlik, umutsuzluk  sarmış dört bir yanı…

83 milyonluk ülkem için onlıne canlı terapi seansları yapılmasını talep ediyorum.

1 yıldır enkaz altında mücadele veriyoruz. Görünen o ki bir bu kadar daha var.  Her birimizin oluşan ağır

travmaları var görmesek de, fark etmesek de var.

Bir düşünün derim.

“İYİ” MİSİNİZ? GERÇEKTEN…