Kapınızı sorguladınız mı?

“Kapı sendromu…!” Böyle bir sendrom var mıdır?

Doğrusu bilmiyorum…    

Ancak kafamda canlananları çok iyi biliyorum…

Şöyle ki; 

Sakin, dingin, aynı zamanda gizemli bir sokak düşünün. Sokak lambalarından kaldırım taşlarına vuran sarı ışıkların huzurunu.

Sokağın sağında ve solunda bulunan kapıları inceleyin. Birbirinin aynı gibi görünseler dene hikâyeleri benzer birbirine ne de sesleri.

Bazı kapılar ardına kadar açık, bazıları kapıları, bazıları ise aralıktır.

Kapalı kapıyı çalmak gelmez aklımıza hiç bir zaman. Belki kapının ihtişamından ya da eskitilmişliğinden etkilenir, kapıya dokunur geçeriz sadece.

O kapıyı çalmak “başımızın dertte olduğunu” gösterir sadece. Ardındaki hikaye ne olursa olsun kapalı kapıyı çalmaktan başka şansımız yoktur çünkü!

Bilmediğimiz bir sokakta yürürken bu seferde  açık kapılar çıkar karşımıza, hem de ardına kadar açık.

Çaresiz ve zor durumda olmamıza gerek yoktur. Gönül rahatlığıyla girer çıkarız o kapıdan. 

Zaman ve statü gerektirmez bu kapılardan içeri girmek. kapının ardında ki hikaye herkese açıktır, çıplaktır. Sorgulamadan, tedirgin olmadan kendiniz gibisinizdir bu kapılarda.

Ve bu kapılar hayat boyu hiç kapanmaz!

Kapalı kapı umurumuzda olmaz, açık kapıda da özgür ve mutluyuzdur.

Ya peki sokakta bulunan aralık kapılar!

İşte en sıkıntılı kapılar bunlardır aslında.

Bizi heyecanlandırır, usulca yaklaşmak isteriz kafamızı uzatmak. Merak uyandırır aralık kapılar.

Cesaret edip bir adımdan fazla atamazsın eşikten içeri.

Elinle o kadar yavaş dokunursun ki kapıya içeriyi görmek için. Kapı azıcık gıcırdadığı anda geri çekilirsin ürkerek.

Orada öylece durursun.

Kapının aralık oluşunun yarattığı gizem seni etkiler. Ya cesaretini takınıp her şeyi göze alacaksın, ya da aklında ki  soru işaretleriyle dolu vaziyette oradan uzaklaşacaksın.

Aralık olan bu kapının eşiğinde adımlarını birileri bir geri atmak seni öyle yorar ki, yoktan yere mutsuz olursun.

Nasıl çalacağımızı, hangi anahtarla açacağımızı bilemediğimiz, önünde öylece kalakaldığımız kapılardır aralık olanlar.

Bu kapıların eşiğinde ümitler… sabırla bekleriz…

Her yolun sonu bir kapıya ulaşır, kendimizdir aradığımız bütün kapıların ardında.

“Her kapıyı açan bir anahtar, aralayan bir çift söz mutlaka bulunur yüreğin derinliklerinde.

Hiçbir eşik, önünde beklemesini bilenler için sonsuza kadar karanlık değildir.

Unutmayın! “Eşiğinden geçtiğimiz kapılar kadar yol yürür, iz bırakırız hayata; eşiğinde durduğumuz kapılar kadar nefes alıp veririz .

Sizin kapınız ne alemde !