Kimseyi kazanmak veya kaybetmek için uğraşmıyorum, uğraştığım tek şey sadece kendimi kaybetmemek.

Sevgilerimin, pişmanlıklarımın, ‘keşke’lerimin, inancımın, doğrularımın ve hatalarımın hepsinin benim var olmam ve benim bir

parçam olduğunu bilerek yoluma devam ediyorum.

Kaybettiğim her şey soyut veya somut, o an dünyanın sonuymuş gibi gördüğüm sonrasında ise, dünya çilehanesindeki vadileri

aşıp, hakikate ermek ve Zümrüt-ü Ankâ kuşu gibi küllerimden yeniden doğmak için birer vesile olduğunu geç de olsa anladım.

Varmak istediğim nokta ne bülbülün gül bahçesi, ne baykuşun viranesi, ne pisliğe konan sinek. Zirveydi hedefim Zümrüt-ü Anka

kuşu gibi Kaf Dağ'ıydı ama bu kolay olmayacaktı.

Zümrüt-ü Ankâ'ya dönüşebilmek için ödenmesi gereken bedeller, katlanılması gereken zorluklar ve kat edilmesi gereken uzun

bir yol vardı.

Bu yolda birçok engebeli merdiven basamakları çıkar ve sonunda çok az kişi hedefine ulaşırdı.

Tıpkı bazı medeniyetlere göre Anka kuşu yeniden dirilişi ve var oluşu simgelediği gibi.

Veee tıpkı efsanedeki yüzlerce kuştan geriye kalan otuz kuşun yedi vadiyi aşması gibi.

İşte ben o bahsi geçen 30 kuştan biri olup kendimi ateşe verip küllerimden yeniden doğacaktım.

Nefes Vadisi'ndeki gibi güzelliklerin büyüsüne kapılıp hayal ve hedeflerimden şaşmayacaktım,

Aşk Vadisi'ndeki gibi kalbime söz geçiremez ve yolumdan sapmayacaktım,

Cehalet Vadisi'ndeki gibi bütün amaçlarımı,  gayelerimi unutup her şeyi boş vermeyecektim,

İnançsızlık Vadisi’ndeki gibi umutsuzluk duygusuna kapılmayacaktım,

Yalnızlık Vadisi’ndeki gibi bu yolda yalnız olduğumu ama hiç bir zaman Rabbim tarafından yalnız bırakılmadığımı

unutmayacaktım,

Dedikodu Vadisi'ndeki gibi tüm fısıltılara kulaklarımı kapatıp olmayan şeylerin rehavetine kapılmayacaktım,

Ben Vadisi’nde ise tüm benliğimdeki enaniyet, rekabet, liderlik, duygularından arınıp, üzerimde parlayan kabiliyet ve nimetlerin

sadece Allah’tan olduğunu bilecektim.

Yolum sabit, hedefim belli.

Ve sonun da!...

Bütün badireleri atlatıp yeniden doğuşumu kutluyorum…