Asker Annesi olmak…

13 Ağustos 2014…

Hani bazı günler, tarihler vardır hiç gelmesini istemediğin, hatta mümkünse takvimden dahi silmek istediğin.

İşte böyle bir tarihti benim için 13 ağustos 2014…

Ve o kaçınılmaz gün her ne kadar istemesem de sonunda geldi çattı.

Duygu karmaşası içindeydim…

Bir yanım üzüntülü, diğer yanım gururluydu.

Ben artık bir Asker, Mehmetçik anasıydım.

Oğlum büyümüştü!

Hatta o kadar büyümüştü ki, bizler rahatça uyuyalım diye o belki de hiç uyumayacaktı…

Vatanı koruyacaktı,

Gerekirse savaşacaktı…

Milyonlarca Anne gibi bende artık bir asker anası olmuştum!

Ancak tüm bu duygulara rağmen her Anne gibi bende korkuyordum…

Hem de öyle böyle değil. Çok ama çok korkuyordum.

Laf aramızda, Allah’tan başka pek çok şey korkutamazdı beni bu hayatta…

Oğlumu, canımı, en değerli varlığımı, henüz otobüse bindirmeden ve Al Bayrağımızı omzuna atmadan özlemeye başlamıştım bile!

Peki o zaman… Ben bir yıl boyunca bu hasrete, bu özleme nasıl dayanacaktım!?

Öpe koklaya büyüttüğüm,

Üstüne titrediğim,

Yemeyip yedirdiğim,

Geceleri üstü açıldı mı diye kalkıp dakikalarca yüzüne baktıktan sonra, üşümesin diyerek örtülü olduğu halde bir kez daha örttüğüm,

Bir damla gözyaşına ve üzüntüsüne dahi kıyamadığım oğlumu, asker ocağına nasıl gönderecektim!?...

İşte bunu bilemiyordum.

Göndermeye mecburdum…

Ve… Hayatımda ilk defa kendimi çaresiz hissediyordum. Ancak bir yandan da gururluydum.

Çünkü oğlum Allah’ın izniyle adam gibi gidip askerliğini yapacaktı ve aslan gibi de dönecekti. Paranın, şanın, konumunun, alınan çürük raporların arkasına sığınmayacaktı…

Ağlamamaya çalışıyordum ama dayanamıyordum, Ağlamaktan başka elimden bir şey gelmiyordu…

En sonunda ağlamaktan şişmiş gözlerle ve sıkışmış yüreğimle otobüsün arkasından öylece bakakaldım…

İşte tam da O an, toprak ayaklarımın altından kaymıştı sanki ve kalbim iyiden iyiye sıkışmıştı. Hain tutmasalardı belki de oracıkta, terminalde yere yığılıp kalacaktım.

***

Oğlum askerliğini Suriye sınırında yapacaktı. Gündemde çözüm süreci vardı. Birkaç yıl durulan ortam yeniden gerilme işaretleri vermeye başlamıştı.

Ve beklenen oldu…

22 Eylül’de Kobani gündeme bomba gibi düştü.

Bununla birlikte zaten kaçmış uykularım tamamen yok oldu.

Sabırsızlıkla her gün telefonun başında ‘İyiyim anne merak etme’ diyecek o çok özlenen sesi bekliyordum… Tek avuntum buydu. Ve şükürler olsun ki, her gün o telefonum çaldı.

Buna rağmen yine de askerlik bitene dek ne uyuyabildim ne de rahat olabildim.

Çünkü ben bir anneydim,

Çünkü oğlumun bulunduğu karakolun tam karşısında (o dönemde) İŞİD belası vardı ve çatışma haberleri hiç durmuyordu.

Derken sanki ortam birden bire duruldu…

Sevindim ama rahatlayamadım…

Bir çok gece gibi evimizin balkonunda sabahlamaya devam ettim.

Çünkü ben bir Anneydim.

Ancak yine de bu kadarını tahmin etmiyordum.

Kim bilebilirdi ki bu durulmanın fırtına öncesi sessizlik işareti olduğunu…

Gencecik çocuklar bu durgunluktan kısa bir süre sonra dağlarda dolaşan it sürüleri tarafından hayattan koparılacağını, anaların kan ağlayacağını, babalar mezarların içine kadar inip oğullarına son sarılmalarını yapmalarına sebep olacağını…

Tüm bunlar olmaya başladığında oğlumun terhis olmasına sadece 14 gün kalmıştı.

Ancak bu 14 gün benim için, bir anne olarak 14 yıla, hatta bir ömre bedeldi…  

Şükürler olsun ki en nihayetinde son 14 gün de geçti ve 11 Ağustos 2015 tarihinde oğlum sağ salim evimize döndü.

Döndüğünden kısa bir süre sonra tesadüfen bir arkadaşıyla konuşmasını duydum ve hakikatin bana ‘İyim Anne merak etme’ demesine rağmen çok başka olduğunu öğrendim…

Meğer bir yıl boyunca oğlum her telefonunda bana ‘İyiyim Anne merak etme’ derken düşmanla ve patlayan bombalarla karşı karşıyaymış… İki defa telefon edip arkadaşlarından helallik istemiş…

Uzun lafın kısası;

Kendilerini her şeye hazırlamışlar.

Aç kalmışlar, tarihleri geçmeye 3 gün kalmış ve kokudan köpeğin bile yemediği kumanyalar önlerine konulmuş… Ve daha neler neler…

İşte tam da bu şartlarda çocuklarımızdan, en değerli varlıklarımızdan vatanın korunması istenmiş!

Bunun adı da Askerlikmiş!

Bir yandan hemen yan karakolda şehit olan arkadaşlarına üzülüp dua ederlerken diğer yandan şehit olma korkusu değil de biz Annelerini düşünmüşler hep.

Ağlamayalım, üzülmeyelim diye bizlere hiç bir şeycikler söylememişler...

O günlerde sosyal medyada Hakkari de askerlik yaptığı halde, annesine Erzurum’da olduğunu söyleyen askerin fotoğrafı herkesin gibi benim yüreğimi de derinden dağladı. Peki ya o askerin annesinin yüreği bu fotoğrafı gördüğünde ne oldu ve ne hissetti? Eminim durdu…

İçimi içime sığdıramıyorum. Allah’ın verdiği canı Allah’tan başka almak kimin hakkı!? Gencecik, henüz hayatının baharında, yaza bile gelmemiş, bir şey yaşayamamış fidanları hayattan, anasından, bacısından, kardeşinden, eşinden, çocuklarından, arkadaşlarından koparılmasına göz yummak, buna çözüm varken hiçbir şey yapmamak ve izin vermek nasıl bir duygu?

Doğrusu ben bu duyguyu öğrenmek istemiyorum. Öğrenmektense ölmeyi tercih ediyorum.

Özetle;

Ben artık Acıların son bulacağı, Anaların ağlamayacağı, evlatların yetim kalmayacağı, Mehmed'imin katledilmediği bir yaşam istiyorum.

Güzel ve medeni, barış dolu, insanlık, vicdan dolu, yüreği Allah ve Kul korkusu, sevgisiyle dolu bir Türkiye istiyorum.

Bunu istiyorum çünkü terörün istenildiği halde durdurulabileceğini iyi biliyorum. Aksine sebebiyet verenler ise, cennetin bile ayakları altında olan ve çocukları ölürse kendileri de ölen Analar’ın Ah'ıyla boğulacağından da zerre kadar şüphe duymuyorum. Aileler askere gönderdikleri evlatlarının geri dönecek mi kaygısı yaşamasın istiyorum.

Ve yıl 2019… Biz yine Suriye’deyiz…

Barış Pınar Harekatı’nın 9. Günündeyiz...

Yine şehitlerimiz var… Yine Analar ağlıyor, yürekler yanıyor.

Allah’tan tüm şehitlere rahmet, mekanlarının cennet olmasını, ailelere tarifi olmayan bu acıya dayanabilmelerini diliyorum.

Bu acıya sebep olanları da yürekten, esefle kınıyorum.

Daha doğrusu ne hissettiğimi aktarabilecek söz bulamıyorum…