Engel de olabiliriz engelleri de kaldırabiliriz!

Çok değerli bir büyüğüm ile konuşurken beni yaralayan ama aynı zamanda da biraz olsun bazı konuları anladığımızı hissettiğim bir cümle ile söze başlamak istiyorum.

‘‘Ben 1990’lı yıllarda yazılarımı yazarken insanlar engel nedir? Engelli kimdir? Bunların farkında değildi ve bilinçsiz bir toplum hakimdi.’’ diyerek konuşma esnasında dile getirmişti. Daha şurada bir 20-30 yıl öncesine dayanan bir zaman diliminden bahsediyoruz. Ne kadar da önemsenmeyen bir konu olduğu bariz açıklayan bir cümle. Halbuki her birimizi ilgilendiren meselelerden biri olmasına rağmen.

Ben engelli değilim, benim bir kusurum yok bir eksiğim yok gibi lafları çok kullanıyoruz. Kusur ve eksik sözcükleri her ne kadar yanlış olsa da…

Bazılarımız doğuştan bu şekilde dünyaya gelmiş olsak da daha sonra her birimizin başına gelebilecek bir durum olabilir. Düşüncesizlik edip hor gördüğümüz, aşağıladığımız, argo kelime olarak kullandığımız ama aslında anlamı çok farklı olan engelli kelimesi ile bir gün bizde karşılaşabiliriz.

Peki hepimizin bunları bilmesine rağmen neden bazı yanlış davranışlarımız, tahammülsüzlüklerimiz devam ediyor?

Bizlerin eksik dediği kusurlu gördüğü insanları biz niye tamamlamaya çalışmıyoruz?

Şöyle bir bakıldığında çok bilinçli bir toplum gibiyiz fakat sadece belli gün ve haftalarda belli şeyleri paylaştığımızda sözde bilinçli bir toplum görüntüsünü sağlıyoruz. Hiç kimse herhangi bir proje, bir çalışma yapmak için uğraşmıyor. Çünkü her zaman daha önemli konularımız olduğu için!

Mesela Bursa’ da yaşayanlar için söylüyorum. Hanginiz engelli arkadaşlarımızın çalıştığı Niş Kafe adlı mekânı biliyor veya gitti?

Bence bunu okuyanların çok az bir kısmı bu soruya cevap olarak evet yanıtını verir. Çünkü biz her zaman önceliklerimizi kendimizi düşünerek veririz. Daha havalı daha meşhur yerleri tercih ederiz. Ama bir kez olsun gitsek kazanılacak o kadar güzel kalpler var ki farkında değiliz.

Bunları bir kenara bıraktım. Eğitim bizim için en önemi şey iken, bu konuda zorlanan belki yüzbinlerce arkadaşımız var. Birebir yaşamış biri olarak küçük bir örnek anlatmak istiyorum. Aynı sınıfta olduğumuz görme engelli bir arkadaşımız derslerde bizlere yetişemediği için çözüm olarak ses kaydı yöntemini bulmuş. Fakat bir gün dersimizi veren akademisyen ders kitabının bir bölümünü bizlerin okumasını istemişti. Öyle kısa bir yer de değildi. Arkadaşımız ise ona göre bir kitap bulunmadığı için mecburen birine okutturup tekrar yazarak çalışacağını söyledi. O an bütün sınıf dersi veren akademisyen de dahil söyleyecek bir söz bulamadık. Herhangi bir çözüm de bulamadık. Aslında her birimiz o an o zorluğu yaşamadığımızı ama karşımızda bazı engeller yüzünden bizimle beraber daha zorlu yollar ile çabalayan birilerinin olduğunun farkına varmıştık. Vardık evet ama sonrasında bir çözüm yolu bulduk mu? Uğraştık mı? HAYIR.

Peki bu durumda nerede eşit şartlar? Biz kolay yoldan öğrenirken zaten zor bir yaşamı daha zorlu yollardan geçerek tamamlamak adalet mi? ADALETLİ DEĞİL.

Bunlar en basit sorunlarken daha bir sürü büyük sorunla karşı karşıya kaldıklarını unutmamak gerekli. Bu durumda yük bizlerin omuzunda. Empati kurarsak bazı şeyleri düzeltebiliriz. ENGEL DE OLABİLİRİZ, ENGELLERİ DE KALDIRABİLİRİZ.