Yaşam kurtarırken yaşamdan korkmak!

Yeni yaşamımda, yeni evimde, yeni komşularımla yeni tanışabildim.
Benim yorgunluğum, onların yoğunluğu derken kısmet bugünlereymiş.
Aylarca hastalık ve hastane süreci yaşadığımızdan olsa gerek, zaten var olan saygım sağlıkçılara karşı daha da artmıştı. 
Yeni komşularımdan iki hane sakini de sağlıkçı olunca, ister istemez onlarla farklı ve de duygusal bir bağ kurdum.  
Bir çift hemşire ve bir çift doktor, pırıl pırıl iki çift. 
Ne kadar özverili ve uzun mesailerle çalıştıklarını biliyoruz, görüyoruz, yaşıyoruz. 
Sağlıkçılar herhangi bir meslek grubunun üstündeler benim için!
Çünkü onlar hayatımızı kurtaranlar!
Bu durum aslında hepimiz için böyle olması gerekirken, gelin görün ki beyaz melekler darp ediliyor, hakarete uğruyor ve karşılarında ağzı olan da konuşuyor! 
Hemşire olan çift belki de benim çocuğumdan bile küçük! 
Üniversiteyi kazanmış, okumuş bitirmiş!
Akabinde KPSS ye girip kazanmış ve de atanmış. 
Sohbet esnasında "İkimizde yoğun bakım hemşiresiyiz, en azından orada daha güvendeyiz" dedi, 
GÜVENDEYİZ….!
Acil bir durumda hastaneye gittiğimizde istisnasız her birimiz, kendimizi güvende hissederiz değil mi? 
Çünkü artık emin ellerdeyiz, ne gerekirse yapılacaklarını biliriz!

Halbuki bu kaygıyı meğer onlar, yani sağlıkçılar yaşıyormuş. 
Yazık değil mi size? 
O kadar saat emek ver,  24 saatten fazla uykusuz kal ve mükafat olarak kendini güvende hissetme...
Yazık ki ne yazık!
Doktor olan çift ise devlet memurluğundan istifa edip özel sektöre geçtiğini söyledi, ben; "Aa neden" deyince de, ‘En azından dayak yemiyoruz, daha dün İstanbul'da 3 doktor darp edildi" cevabını verdi...  
Yanağımızda çıkan sivilcede bile kapılarını çaldığımız hekimlerimiz, hizmet verirken meğer ne büyük risk altında görüyormuş kendini... 
Uzun hastane günlerinde tanık olduğum birkaç hasta yakınının tavrını anlatınca, "Yakında bunları yapacak doktor ve hemşire bile bulamayacaklar" dedi, "Çünkü herkes yurt dışına gitmek istiyor."
"Benim, yeni, sevimli komşularım, ama bizlerin sizlere ihtiyacı var, Ülkenin size ihtiyacı var" diyemedim. 
Nasıl diyebilirdim ki, sevgili komşularım daha iki dakika önce ‘En azından dayak yemiyoruz’ dememişler miydi?

Bu sohbetten o kadar etkilendim ki, bu konuyu yazma gereği hissettim.
Herhangi bir fakülteye girmek için gerekli performanstan daha fazlasını gösterip tıp fakültesine kazanıyorlar, beş yıllık meşakkatli bir eğitimden sonra 6. Yıl intörn olarak her bölümde, uzun mesai saatleri yaparak hem öğrenip hem çalışıyorlar. Mezun olunca yine oldukça zor olan tıp uzmanlık sınavına girip bölüm seçiyorlar, uzman olunca bitiyor mu peki? 
Resmen askeri nizam hiyerarşi ile, 30 ila 50 saatlik nöbetler tutup, bölümüne göre en az iki en fazla 5 yılda uzmanlıklarını tamamlıyorlar. (Bu çileyi kanıksayan akademik hayatını devam ettiriyor dayanamayan uzman hekim olarak devam ediyor.) 
Sonra, iki kelimeyi biraraya getiremeyen, yaşamda kendi dahil kimseye en ufak bir katkısı olmayan, nefes alması bile şu dünyaya zarar olan bir zavallı gelip darp etsin, yumruklasın, hatta ölümüne sebep olsun.
Yaşam kurtarırken, yaşamlarından korkar hale gelmiş sağlıkçılarımız. Yazık …
Yaşadığımız uzun hastane günlerinde, tabir yerindeyse canlarını dişlerine takıp çalışmalarını, uzun nöbet saatlerine rağmen içtenlikle yaklaşımlarını gördükten sonra onlara olan saygım kat ve kat arttı. 
Sevgili sağlıkçılarımız, bizlerin güvende olması için sizin güvende olmanız lazım, yaşadıklarınız ve kaygılarınız için kendi adıma çok üzgünüm. 
Can verenlerin canına kast edilmesin artık, bu pırıl pırıl emekçiler kendi ülkelerinden gitmek istemesin. Kadını mı, hayvanı mı, doğayı mı, sağlıkçıyı mı, hangisini koruyacağımızı şaşırdık.
Çocuk doğurmak için ehliyet alınması gerektiğini düşünüyorum, çünkü sağlıksız aile yapısında büyüyen, her türlü tehlikeyi yaşatmaya müsait insanlarla aynı dünya da yaşamaktan yorulduk.
Sevgiyle kalın…