MENFAAT!

Felek ne cömert ne aşağılık insanlara! 

Han hamam, dolap değirmen, hep onlara. 

Kendini satmayan adama ekmek yok;

Sen gel de yuh çekme böylesi dünyaya!

Ömer HAYYAM...

Henüz onbeş yaşındayken, o zamanlar 'küçük burjuva' diye takıldığımız arkadaşımın evine gitmiştim; annesinin altın günü vardı. Orada misafir olan başka bir kadından duydum bu cümleyi: "El öpmeyle ağız aşınmaz"...

Kocasının, evlerinde ağırladığı kodaman amcaların elinden öptüğünü, işlerinin akıbeti için bunu yaptığını ballandıra ballandıra anlatıyordu.
Önce fiilen ellerini öptüğünü sanmıştım; sonrasında anladım ki, bir nevi yalakalık gösterisine verdiği isimmiş bu el öpmek.
Hiç unutmam o anı. O zamandan başlamışım demek ki sorgulamaya.
Biz, el öpülmez diye büyütülmüştük. Sadece özel günlerde büyüklerin elleri öpülürdü.
Annemden, babamdan öyle öğüt almıştık: “Kimseye eğilip bükülmeyeceksin, gerekirse aç, ama, dik gezeceksin.”
Simdi bu öğütler ruhumuzu geçip kemiklerimize kadar işlemiş.
Orta halli, nohut oda bakla sofa evimizde, karınca kararınca yaşayan bir aileydik.Bizim de çok misafirimiz gelirdi. Şairler, türkücüler, siyasiler…Hepsi babamın güzel dostlarıydı.
Annem sofralar hazırlardı, misafir kalabalık olunca annem yetemez akrabalarımız yardıma gelirdi. Gelen misafirlerden bir şey beklenmezdi. Hoşluk ve güzellikle  uğurlanırdı misafir. El, etek öpmezdik biz.

Günümüzde, “el öpmeyle ağız aşınmaz” deyimi çok hafif kalıyor; tabir doğruysa, pek çok kişi, resmen ayak altına paspas oluyor.
Yakından uzaktan alakası olmadıkları siyasi partilere bir iş kapabilmek için köle oluyorlar.

Kendi başlarına edinemedikleri sosyal statüye sahip olabilmek için insanlıklarını unutup sürünüyorlar.

Patronlarının gözüne girip, zavallı ruhlarını okşayacak, minicik kibirli bir tebessümü alabilmek için türlü şaklabanlıklar yapıyorlar.
Yahut koltuğunu korumak için patronun yada yöneticisinin kabul edilemez küfür ve hakaretlerini gülümseyerek karşılıyorlar.

Bunları sıralarken eminim okuyan herkesin gözünün önüne bir veya birkaç kişi geliyordur
Bende gözümün önünden gitmeyenleri yazıyorum.

Bir insan olarak, bu gibilerin, gelişmemiş bıngıldaklarını, zavallı ruhlarını, idrak çaplarını, eğilip bükülmelerini görmeye tahammül edemiyorum.
Herşey aile ile başlar diye boşuna denmiyor. İşleri için, kendi tabiri ile el öpmekle ağzının aşınmadığını düşünen bir kadının yetiştirdiği çocuklar, bugün kendi çocuklarına aynı değersizliği öğretiyor. Armutun dibine elma düşmez ya...
Gururunla dimdik yaşa değil, gurur yapma bir kez olmadımı olana kadar iste diyorlar
El öpmeyle ağız aşınırmı?
Evet aşınır.
Ama bizim gibi düşünenlerin aşınır.
Onlar; isterler, yalvarırlar, sömürürler, sonra nasıl da yedim enayiyi derler
Yalan söyler, iftira atar sonra inkar ederler
Eğildikçe, eğilirler, öyleki bunu bi spor gibi benimserler, günün herhangi bir saatinde herhangi bir yerde menfaat için bu sporu yaparlar.
Ve sonunda başarılı da olurlar, istediklerine ulaşırlar.
Bizde böyle uzaktan bakar onların hikayesini yazarız yada okuruz. Yazarken de okurken de varolan değerlerimizi bize kazandıranları minnetle anarız.
Eğilmeden, bükülmeden, ruhumuzu kirletmeden, kirli elleri öpmeden, hak ederek, çalışarak kazanılan onurlu bir hayat yaşamak dileği ile...