Kocadan kontenjanlı kadınlar...!

Çok değil, birkaç yıl önce, bir kadın grubunun, maksatları yardım toplamak olan toplantısına, iletişim hakkında sunum yapmak için katıldım.

Başkan, üyeleri bana tanıtmaya başladı,

X tekstilin sahibi Ahmet Bey'in eşi Ayşe Hanım.

Y otomotivin sahibi Mehmet Bey'in eşi Fatma Hanım.

Z holdingin sahibi Ali Bey'in eşi Emine Hanım.

.....

.....

Kendi adlarından önce, kocalarının (velinimetlerinin) adı ve işyerleri söylenen hanımefendiler, mağrur bir edayla başlarını öne doğru hafifçe eğerek selam verdiler.

“Acaba ben Bursa’da mıyım, yoksa Lord’lar kamarasında mıyım?” diye düşünürken sıra kendimi tanıtmaya gelmişti.

İstem dışı, “ben kimsenin karısı değilim ama… sorun olur mu?” dedim.

Hanımlar, hep birlikte, yine o mağrur ifadeyle, sadece tebessüm ettiler.

Ne demek istediğimi anlamadıkları gibi, sanırım, içten içe bana acıdıklarını belli etmemek için, ifadelerini bozmamaya çalıştılar.

Onların sınıfından olmayan bir başka kadın, hazretlerine sunum yapacaktı!

Oturma düzenleri bile kocasının adı en büyük olana göre belirlenmişti…

Bir nevi askeri nizam, komutanın karısı masanın başında. Rütbe düştükçe ondan uzaklaşan hanımlar…Kimbilir? Ne korkunç bir duygudur onlar için…

İnanılır gibi değildi! Kadının adı yoktu (Sevgili Duygu Asena huzurla uyu).Onlar sadece kocalarının karılarıydı.

Ayşe Hanım, Fatma Hanım, Emine Hanım, şu hanım bu hanım değildiler.

Sanırım oyunun kuralı da buydu!

Adları, kimlikleri, kişilikleri yetersizdi kocalarının fabrika isimlerinin yanında.

Günlerce etkisi altında kaldım yaşadığım o anın.

“Bir kadın kendini nasıl yok sayar, bu şekilde nasıl yaşar?” diye. Ne yazık ki yokluklarının farkında bile değiller onlar, kocakontenjanından varlıklarını ispat ettiklerini sanıyorlar.

Hepsini bir anda pastane vitrinine dizilmiş süslü kremalı minik pasta gibi görmeye başladım, kaliteli çikolatalarla, bademlerle süslenmiş pofuduk renkli pastalar, teşhire hazır, ağızda anlık tat bırakan kan şekerine iyi gelen sonra unutulan o minik kremalı

pastalar (sohbetlerini yazmayacağım bile, sanırım tahmin etmişsinizdir).

Anlattığım bu olayın felsefesine değinmeyeceğim elbette, işin uzmanı da değilim ayrıca…

Hayatını, tamda doğru tabirle, tırnaklarıyla kazıyarak kazanmış bir kadın olarak, sosyal açıdan düşüncelerimi paylaşmak maksadım.

Ekonomik güç, kapitalist sistemde ciddi sınıf farkı oluşturdu, peki ama bir kadın kendi statüsünü nasıl bu sisteme kurban eder?

Bir toplumda ya da topluluk içindeki durumu, yeri, kazandığı saygınlık, eğer kocaya ait holdingten/ fabrikadan geliyorsa, kadın kendini bir boşlukta uçan, renkli bir balon gibi hissetmez mi?

Kendi adını, soyadına bile ihtiyaç duymadan söyleyememek nasıl bir olamamaktır?

Bu kadınlar başka bir gezegende, başka bir ülkede değil yaşadığım şehirde kezlerce karşılaştığım kadınlar…

Neyse ki, paraları kadar sayıları çok değil

Neyse ki, güzel ülkemin okuyan, yazan, anlayan, anlatan, çalışan, insana dokunan, kadın sayısı da çok.

Bunları yapmasa bile, toplumda, kendi adına, varlığına, soyadından fazla sahip çıkan kadınlarımız da çok fazla.