Mevzu kar olunca hikayede çok oluyor tabii…

Çocukluğumu düşünüyorum, kar'da çocukları ile oynayan aileleri görünce…

Ne de olsa Kar'ı bir hayli fazla olan ve aylarca erimeyen bir memleket'te, Erzurum'da büyüdüm ben!

Sıkıntıydı kar oralarda…

Belki de bu sebepten, kar'ı görünce uçmazdı mutluluktan anne babalarımız...

Çocuk olmamıza rağmen bizde onlardan pek farklı sayılmazdık hoş!

Bugün yaşadığım mutluluk eziyetti o zamanlar…   

Öyle ki;

Okula gidip gelirken atkılarımız buz tutar, en sağlam botlarımızı bile giysek (ki o zamanlar kim kaybetmişti ki biz bulalım o en sağlam botları), su çekerdi ve soğuktan donardı ayak parmaklarımız, minicik ellerimiz ve  burnumuz (yöresel tabirle kokoç olurdu)

Kayak takımlarımız da yoktu! Ama her kış geldiğinde demirlerini yenilettiğimiz kızaklarımız vardı ve de mangal gibi yüreğimiz!

Yaklaşık beş metre ayakta kayabilecek buzdan yollarımız olduğundan çılgınlar gibi kayardık kızaksız.

Sonra gürül gürül yanan sobalarımız…

Ayaklarımı ısıtayım derken az çorap yakmamıştım örneğin…

Su çekmiş botlarımız sobanın yanında yayılan kalın mukavvanın üzerinde kurumaya bırakılırdı mesela.

Yün yorganlarımız vardı ağırlığından altında kımıldayamadığımız.

Sobanın üstünde mutlaka bir tencere ve yanında da bir demlik ıhlamur.

Soğuk memleketti! Sebze olmazdı.

Hiç bitmeyen çuvallar dolusu patates mevcuttu evlerimizde ve sebze niyetine onlar konulurdu sobanın fırınına.

Kestane de olmazdı mesela!

Sokakta bir ocağın üstünde kavrulup satılırdı minicik kağıttan kesesi neredeyse altın fiyatına.

Özetle;

Zordu doğu da büyümek ve de çocuk olmak!

Hele ki bizim gibi ata toprağı Karadeniz olanlar için daha da zordu...

Şimdiki çocuklar gibi gece yarılarına kadar oturmazdık ve en geç akşam dokuz'da uyurduk.

Ve Sabah yine yarı belimize kadar içine daldığımız karla savaşarak okulun yolunu tutardık.

Servisimiz yoktu! Okula arabayla bırakan anne babamız da yoktu!

Hoş zaten arabamız da yoktu.

En büyük şansımız ayazın olmamasıydı.

Çünkü;  genelde yağan kar ertesi gün zalım bir ayazla buz'a dönüşürdü.

Dişleri kamaştıran gıcırtılarla yürürdük…

Küçücük kalplerimizi daha da korkutan sevimsiz bir sesti o.

Eldivenli ellerimizle düşmemek ve destek almak için arkadaşlarımızla birbirimize yapışırdık.

Birbirine bir nevi kar kardeşi olurduk ve düşe kalka varırdık okula.

Evlerimizde olmayan devasa kömür sobaları yanardı sınıflarımızda. Kömürümüz yumurta kömürüydü. Makbul olan kok kömürüydü oysa.

Okula girmeden leblebi tozlarımız itina ile ceplerimize yerleşirdi.

Amerika’nın gönderdiği süt ve minik kutular da nutella dağıtılırsa diye, o zamanlar o karışım çok lezzetliydi hala tadı damağımdadır mesela.

Teneffüste hiç kar görmeyen memleketlerin çocukları gibi sebebini bilmediğimiz aşırı bir mutlulukla kartopu oynardık.

Ve son derste eve dönme vakti geliyor diye eldivenler sınıf sobasının yanına itina ile dizilirdi.

Akşam olmuştu ve dışarıda sabahkinden daha zalım bir ayaz bizi beklemekteydi.

Olsun varsın… Hiç olmazsa eldivenlerimiz bir dakika dahi olsun sıcak tutacaktı minnacık ellerimizi.

Okuldan çıkıp yine üçerli beşerli el ele gideceğimiz en az bir kilometrelik yola koyulurduk.

Çok zordu doğuda çocuk olmak, çok…

Bir yandan akşam ayazında ağzımızı burnumuzu bağladığımız atkımızla kirpiklerimiz donarken, diğer yandan yüzümüz, şapkanın altından dışarda kalmış saçlarımız kırağı tutardı.

Ve işte o şekil bir sürü kardan çocuk el ele evimize dönerdik ve yol boyunca ilk cemrenin ne zaman düşeceğinin hayalini kurar, sohbet ederdik.

Her şeye rağmen çok mutlu çocuklardık biz, sofraya ne konsa onu yer, ne alınırsa onu giyerdik.

Öyle ergenlik falan da yaşamadık hiçbirimiz, canından bezdirmedik ailelerimizi.

Bir de en önemlisi çok okurduk biz, telefonumuz tabletimiz yoktu ama düzinelerce kitabımız vardı.

 Şimdi siz söyleyin, kim daha şanslıydı…