Kamyonların ardından…

Yol ve yolculuk üzerine yazmaya devam ediyorum.

“Yol” kelimesi basit görünür, ama içinde koca bir âlem saklıdır.

O, sadece bir yerden bir yere gitmek değildir; bazen bir düşünce, bazen bir arayış, bazen de insanın kendini bulmak için çıktığı sessiz bir yürüyüştür.

Bir gün bizim köyde kamyonlar tozu dumana katarak sık sık geçmeye başlayınca anneme sordum: “Ne oldu?” diye.

Meğer köyün yukarı tarafında, Torosların eteğinde yol çalışmaları varmış.

Eskiden buralardan ‘İpek Yolu’ geçermiş diye konuşulurdu. Anlatılanlara göre, harabe hâlindeki eski köyümüz de o yolun üzerindeymiş. O bölgede baba yadigârı küçük bir yerimiz var. Oraya gittiğimde, sessiz taşları dinlediğimde, bir zamanlar yankılanan nal seslerini duyarım sanki.

Önceleri yollar, atlarla, develerle, günler süren yürüyüşlerle aşılırdı. Şimdi arabalar geçiyor aynı yollardan.

Ne yazık ki, teknolojiyle açılan dış yollar bazen insanın içindeki yolu görünmez kılıyor.

Kamyonların ardından uzaklara dalarken içimden bir soru geçti: “İnsanın kendine yaptığı yolculuk nasıldır?”

Mevlânâ, “Dün dünde kaldı cancağızım, artık yeni şeyler söylemek lâzım,” derken içsel dönüşümü işaret eder. Her gün yeni bir yola çıkarız; farkında olsak da olmasak da. Çünkü insan, sürekli kendine yürür.

İbnü’l-Arabî ise bu yürüyüşü evrensel bir düzeye çıkarır: ‘Varlığın kökeni harekettedir. İşte bu yüzden, bu dünyada da ahirette de yolculuk hiç durmaz.’

Hayat durağan değil, akıştır. Doğa, zaman, insan; hepsi ilerler. Gerçek yolculuk dışarıya değil, içeriye doğrudur. Her adım bir perdeyi aralar.

Bana göre yol, sadece ayağın bastığı yer değil; nefes aldığımız her an, kalbin attığı her ritimdir. Bu yüzden insan, kendi içinde yürürken dış dünyanın gürültüsünden uzaklaşmalıdır.

Bugün köyde kamyonlar yolları düzlüyor. Belki de bu bir işarettir. Dağların eteklerinden, tozların arasından bir ses yükseliyor:

‘Yol sadece dışarıda değil evlat; önce kendine giden yolu düzle.’

Kimi zaman bir kamyonun ardından dalıp gidersin, kimi zaman bir söze takılıp içini yoklarsın. Yeter ki yürümeye niyetin olsun. Çünkü bu yolculukta, yolda sensin, yolcu da…

O vakit yürüyüş başlasın.