Güneşi görmek istiyorum..

Geçen hafta Bursa Gastronomi Festivali için Azerbaycan'dan gelen ekibin rehberi olarak çok keyifli bir o kadar da yoğun süreçten geçtim.

Pazar gecesi 01.30 da İstanbul Uluslararası Havalimanı'ndan kalkacak uçağa konuklarımızı ulaştırdığımızda rahat ve mutlu bir şekilde gülümsedim. Sabah 03.38 de evime girdiğimde önümdeki zor saatleri düşünmeden uyumak istiyordum.

Bir başka yoğun haftanın ilk iş günü başlayacaktı birazdan.

Bir kaç saatlik bir uyuma - uyumama halinden sonra yeni gün için hazırlanan ben bir kahve içip balkonda güneşin tüm sıcaklığını bedenimde hissetmenin verdiği enerjiyle “Merhaba Yeni Hafta” deyip çıktım evden.

Haberlerde halâ Narin cinayeti ile ilgili içi boş söylemler devam ederken kapattım telefonumdaki haber bültenini.

Akşam saatlerinde diş tedavisi için (ki- bölümünün en zor yanı) implantlarım başladı.

Bu tuhaf cerrahi işlem bittiğinde ilaçlarımı alıp eve geçtim. Birkaç saatlik uyku, geçirdiğim operasyon, bir haftanın koşuşturmacası bu akşam üzerime oturmuştu sanırım.

Gece dişim nedeniyle tedirgin uyusam da uyudum.

Çok şükür bir haftadır ilk kez normal bir saatte girmiştim evime. Büyük bir keyifti, konfordu benim için.

Salı sabahı erkenden başlayan programımda akşam üstü Osmangazi Kent Konseyinin Şadırvanlı Han' da toplantısı vardı katılınacak.

Dün gece yatarken normal ölçülerde bıraktığım yanağım sabah kalktığımda bir dudağı yerde bir dudağı gökte melek tarifi gibi, biri gayet normal ölçülerde diğeri büyükçe bir balonu ağzıma sokmuşlar gibi bir görünümle katılmak zorunda kaldım.

Programın yarısında bir başka programa geçmek için izin istediğimde telefonuma düşen mesajda sevgili Tuğçe'nin Berkay konseri için gönderdiği biletleri gördüm.

Yanımda oturan Özlem' e dönüp balon yanağımdan nasıl olup konuşabildiğimi anlamadığım bir şekilde 3 saat sonra başlayacak konser için fazladan biletim olduğunu, gelmek isterse birlikte gidebileceğimizi söyledim.

2 saat sonrası için sözleştik. Alelacele çıkıp diğer toplantının da yarısına yetişip Kadın olmak ve zorlukları üzerine olan bu konferansı da tamamlayıp hızla eve geçiyorum.

Eve geldiğimde defile mankeni hızında hazırlanıp, bir haftadır biriken çamaşırları renklerine göre ayırıp makinaya atıyorum.

Özlem ile sokakta buluşuyoruz. Elimizi kaldırıldığımızda ilk gelen taksiye biniyoruz. Taksi şoförü pırıl pırıl bir genç.

Konuşmalarımızdan geç kaldığımızı anlıyor, olabildiğince hızla yol alıyor kentin akşam trafiğinde. 

Gel gör ki Kültürpark Açıkhava Tiyatrosu’nda büyük bir karışıklık var. Tam biz içeriye girdiğimizde tüm salonun önlerde ki boşluklara doğru geçmesi istendiğinden ne sıra ne koltuk numaramız bize ait olmuyor.

Müthiş bir yer savaşı başlıyor seyirciler arasında. Dolayısıyla 21.00 de başlayacak konser 21.40’da ancak başlıyor.

Berkay'ı ilk kez sahnede izliyorum. Keyifli, dinamik, güzel bir performansı var.

Gel gör ki koltuk numaralarında ki değişik yüzünden neredeyse doğurmadiğım, tanımadığım yan koltuktaki kadının çocuğunu emzirecek kadar iç içe olunca balon gibi yanağımdan yerini hatırlatan dişim kalk artık bu karmaşadan diye mesaj gönderiyor.        

Özlem ile kalkıp parkın içinde açık hava tiyatrosunun kapı karşısında çay bahçesine oturuyoruz.

Amacımız biraz soluklanıp, birşeyler içip erkenden eve geçmek.

Özlem kahve söylüyor, benim sevgili implantlarımla henüz 28. saatim olduğu için paşa çayı kıvamında bir yeşil çay söylüyorum.

İki genç garson servisimizi yapıyorlar biri bıcır bıcır bir genç kızımız. Mutlu oluyoruz.

Bıktık artık içimizde ki o "Türkiye'de kadın olmak" üzere yaşadığımız, konuştuğumuz tüm sıkıntılardan.

Ayaküstü sohbet ediyoruz. Dişimde hafiften zonkluyor. İmplant tedavisini kim buldu bilmiyorum ama kesin Romanya turunda Transilvanya bölgesinde ziyaret ettiğim Drakula ile yakın akrabalığı var.

Bir insan diş tedavi edeceğim diye damağı kesip matkapla çeneyi delip içine vida yerleştirip, yerine otursun diye çekiç atıp, kocaman bir iğne ile dikip, kalın ipi ağzınıza batırıp, çıkarıp bunca kanlı işlemden sonra mutlu mesut çıkarsa ona sadist denir.

Bunu diş hekimi olarak yaparsa adı cerrah olur.

Bu işlem için üstüne para ödediğinizde size manyak gözüyle bakarlar. Adı tedavi olursa sıfatınız "hasta" olur.

Hahh işte bunca korku filmi tadında diş tedavisinden geçip, sigara yasağı, sıcak soğuk yasağı, sert yiyecek yasağı ile ödüllendirilmiş bir hasta olarak tabi ki gerginim.

Saat gece 24.00 e yaklaşıyor eve erken gidip dinlenmek niyetindeyim.

 "Kalkalım" diyorum kahvesinden son yudumları alan Özlem'e. Kasaya geçip hesabı ödüyorum.

Masaya döndüğümde yüzümde salakça bir ifade, şaşkınlık var.

Bir fincan kahve ve bir fincan sallama yeşil çaya 220 TL ödüyorum Kültürpark'ta sıradan çay ocağı görünümlü bu yere.

Hesapta bir yanlışlık mı var diye garsona soruyoruz.

Türk Kahvesi 100 TL diyor, yeşil çayın fiyatını bilmiyor. Tekrar kasaya geçiyorum garsonun yönlendirmesiyle. Özlem de arkamdan geliyor.  Zaten konuşmak bu ağızla azap "fiyat biraz abartılı değil mi" diye soruyoruz.

Bu soruyla işletme sahibi pimi çekilmiş bomba haline geliyor. Karşısındaki iki kadın gece yarısı ona hesap soruyor tribüne geçip burası özel bir işletme istediğim fiyata satarım diye bağrınıyor.

Tam o sırada kasanın hemen yanındaki fiyat listesine takılıyor gözüm. Yeşil çay 70 TL.  

Liste fiyatını gösteriyoruz. Daha fazla hadsizleşiyor.

O sırada tabelayı çekmesini istiyorum Özlem'den. Cayırtı da o esnada kopuyor zaten.

İşletme sahibi atılıyor, bağırıp çağırıyor, hakaret ediyor. "Ben iş adamıyım beni ifşa edemezsiniz" diyor.

Her ne kadar biz iki kadın işletme sahibine onu çekmediğimizi fiyat listesini görüntülediğimizi söylesek te maraza çıkarmaya yer arıyor.

Sakinliğimi korumaya çalışıyorum. Özlem çoktan delirdi.

Bu saçma işletmeci ile tartışıyoruz. Hem suçlu hem güçlü edasıyla cebinden çıkardığı telefonla polisi arıyor, iki kadın tartışma çıkardı diye şikayet ediyor.

Allah'ım nasıl bir ülke, nasıl bir gece bu diyoruz.  Çekineceğimizi sanıyor büyük bir ihtimalle. 

Fiş istiyorum 50 TL para üstü verip 170 TL fiş kesiyor.

Biz park çıkışına doğru yürürken tehdit savura savura peşimizden geliyor.

O sırada konserden çıkan ahali de bir film çekimi izliyor gibi bizleri izliyor.

O sırada Yağcılar kapısındaki polis noktasına geliyoruz . Sevgili polis teşkilatımız çağırıldıktan 45 dk sonra Çekirge Karakolu’ndan geliyorlar.

Nedense polisleri büyük bir iştahla çağıran işletmecimiz kayboldu yanımızdan. Neyse ev sahibi olmasak ta Özlem ile karşılıyoruz polis arkadaşı.

Kısaca konuyu anlatıyoruz, dinliyor bizi "Anladım… Atlayın araca" diyor. Yirmi adımlık işletmeye polis aracı ile gidiyoruz.

Kendi çağırdığı polisi karşısında gören işletme sahibi bir yollarımıza gül dökmediği kalıyor. Şaka gibi ama gerçek...

Biz ondan şikayetçi olduğumuzu söylüyoruz.

Bin bir özür ile konuyu anlatıyor, her cümlenin sonuna çok üzgünüm, af edersiniz ifadelerini sıkıştırarak. "Allah’ım, diyorum, aklıma mukayet ol" Dönüyor "geç oldu, yemek söyleyeyim lütfen bir yemek yiyin" diye ekliyor.

Akıllara durgunluk veren bir mobbing uyguluyor, polis farkına varıyor bizlerden müsaade isteyip yanımızdan kaldırıyor ve 50 metre ileride 10 dakikalık bir konuşma geçiyor aralarında.

Tekrar geldiklerinde işletme sahibi ne kadar zor ve stresli bir gün geçirdiğini anlatıyor.

Şikayetçi olmayalım diye yalvar yakar bir üslupla.

Polis memuru karakolun içi düğün salonu gibi bir zimmete para geçirme yüzünden kavga eden bir grup insan geldi, ifadeleri alınırken sizin ihbarınız üzerine çıktım "Hem fazla para alıp, hem tartışma çıkarıp hem de özür dilemek yerine iki kadına hakaret etmişsin. İsterseniz karakola giderek şikayetçi olabilirsiniz "diyor bize.

Özlem ile bakışıyoruz. Özlem gidip şikayetçi olmaktan yana. Bir an düşünüyorum. Şimdi diyorum içimden, şikayetçi olup karakola gitsek sabah çıkacağız karakoldan. Davacı olduğumuz için mahkemeye sevk edileceğiz. Dava için en az bir yıl mahkeme bekleyeceğiz. Aradaki 50 TL fark için mahkeme salonunda vakit harcayarak, sinirlerimizi yıpratacağız. Karşımdakine bakıyorum değmez diyorum. Affetmiyoruz ama konuyu da sürdürmüyoruz bu adam olamamış canlıya karşı.

Eve geldiğimizde gece sabaha dönmek üzere.

Karşısında iki kadın görünce saldırganlaşan işletmeci Türkiye'de kadın olmak konferansına götürüyor bir anda beynimi. Bir kere daha düşünüyorum. Yasaların uygulanmadığı yerlerde kimileri her davranışı hak görüyor sanırım kendine.

Bir kahve yapıyorum, balkona çıkıyorum.

Gün doğmak üzere.

Umutsuzluğa kapılmak istemiyorum ama bu kara bulutlar güneşi görmemize izin vermez mi zamanla diye endişe ediyorum. Umarım güzel sabahlara uyanırsın Türkiye....