Lezzetli Mutluluklar...

Geçen hafta yemek yerken düşen kaplamalarım beni bir arayışa sürüklerken çalan telefonda Medikal Park Hastanesi Başhekimi Muhammed Bey'in çağrısını görünce mutlu oluyorum.

Kısa bir telefon sohbetinden sonra yuttuğum dişlerimin endişesini taşıdığımdan bahsediyorum, dişlerimin yeniden yapılması gerektiğini anlatıyorum, bu konuşmadan yarım saat sonra buluşmuş ve sağlık yemek kültürü üzerine sohbet ederken buluyoruz kendimizi.

Ertesi gün tedaviye başlıyorum Muhammed Bey'in yönlendirmesi ile…

Keyifle yemek yediğim son yemekte o gece oluyor.

Bugünlerde ise neredeyse hiçbir şey yiyemiyorum. Badana öncesi dağılan ev içi gibi ağzım.

Kesiliyor, çekiliyor, dolgu yapılıyor, implant takılacak (ki burası en korktuğum bölüm, yalnızca kesilirken bile sessiz sedasız dişçi koltuğunda oturup sınavda bildiği bütün duaları okuyan öğrenci havasındayım).

Bitince çok güzel ve sağlıklı olacağını düşünüp kendimi motive ediyorum da.....

Benim gibi Boğa Burcu bir kadın olarak son beş gündür yaptığım muhallebi ve çorba çeşitleri dışında bir lezzet tatmayan benim için çok zor. Üstelik bebek de değilim ki, o çorbalar ve muhallebi beni hiç doyurmuyor.

Başka bir yemek yediğimde ise çıfıt çarşısı gibi olan ağız içindeki tüm dişlerim her biri yerlerini ezberlemem için öyle bir sızlama yaratıyor ki yemek yemekten sonsuza kadar vaz geçiyorum. Tüm bunlara rağmen 10 dakika önce çıktığım mutfağa 15 dakika sonra tekrar giriyorum.

Yine muhallebi kaşıklıyorum...

Iııhhh olmuyor.

Avrupa'lılar gibi değilim ki ben, yalnızca doymak için yemek yiyen.

Benim için bir duygudur yemek.

Ülke olarak imzamızı taşıyan bir sürü yemeğimiz varken öyle ayak üstü bir şeyler atıştırmak hiç bana göre değil.

Enfes yemekler yapan bir babanın kızıyım ben.

Ne zaman hafif bir kırgınlık olsa bedenimde annem hemen bir tavuk suyu çorba yapar, içine minik minik kızarttığı ekmekleri ekler, babam çok sevdiğim ciğer sarmayı yaparken bir yandan da cacığımı hazırlar ben iyi hissederdim.

Ardından yıllar geçti ben kocaman kadın oldum. Pandeminin ilk başları, değil yemek yapmak, nefes alacak gücüm yok.

Gülfidan abla bir tepsi yemekle geliyor yiyebilecek halim yok. Başımda bekliyor, "O yemekler yenilecek, yoksa iyi olamazsın"

Oturuyor karşımda kan ter içinde bir tabak çorbayı zor içiyorum. Ardından bir demlik özel karışım çayını içiriyor sonra "Yat artık, dinlen" deyip gidiyor.

Bir başka zamanda yorgun bir gün bitiminde gece yarısı eve döndüğümde kapının anahtar sesini duyan Serpil bir tepsi yemek indiriyor, "Geldiğini gördüm, yemeğin var mı yok mu bilemedim" deyip sıcak bir tebessüm ile uzatıyor.

Yıllar önce babamı acile kaldırıyorum.

Patlama noktasına gelen safra kesesi için acil ameliyata gireceğini söylüyor doktoru.

Aksiliğe bakın ki yüzyılın felaketi Gölcük depreminin 16. günü.

Tüm Marmara' dan hasta yağıyor hastaneye. Ameliyathaneyi boş yakaladığı anda alacak babamı doktoru, en az babam kadar endişeli ve çaresiz. Gel gör ki enkaz altından çıkanların aciliyeti yürekler acısı.

Öncelik tabii ki onların…

Ancak babamı da her an ameliyata alacaklar gibi boş mide ile tutmaya özen gösteriyorlar. Geldiğimizin 5. gunu babam sürekli söyleniyor "Açım" diye bir yandan korkunç bir safra kesesi ağrısı diğer yandan alışık olmadığı mide gurultusu. Doktoru ısrarla "Hayır" diyor.

Ben doktoru ile babam arasında incecik bir köprü ikisi de yorgun, ikisi de huzursuz.

Yine böyle bir günde hastaneye gün aşırı gelip bana destek olan Ruhal'i görünce babamın yüzünde tuhaf bir telaşın izleri var.

Ruhal ise hiç oturmadan ayakta öyleyse bekliyor. İçerdeki ziyaretçileri uğurlarken Ruhal ağır hareketlerle paltosunu çıkarıyor.

Sıkı hastane kontrolünde poşete koyup göğsüne bağladığı babamın istediği kıymalı Arnavut böreğini çıkarıyor. 

"Kızma" diyen bakışlarını yüzüme dikiyor.

"Afiyet olsun Osman Amca, bu sabah açtım hamuru, henüz sıcakken ye" diye ekliyor.

Babamın yüzünde mutluluk göz yaşları.

Tek kelime edemiyorum. Sonra anlatıyor Ruhal.

"Ne zaman gireceğimi bilmediğim bir ameliyat için beni aç bırakıyorlar" deyince dayanamadım yaptım, yemeden ölürse üzülürüm diyor.

Babamın teşekkürleri ele dair. 

"Ellerine sağlık kızım, ellerin dert görmesin"

Yemek bir duygudur bizde. Hasta evine giden bir tabak çorbada "GEÇMİŞ OLSUN"dur.

Düğün evinde hep birlikte sarılan yaprakta "MUTLULUK"tur.

Damat evine gönderilen pilav ve baklavada "BEREKET"tir.

Yemek doymak için değildir bu topraklarda, yemek paylaşımdır, yanındayım demektir.

Sevdiğiniz için özel hazırlanmış sofrada "SENİ SEVİYORUM"cümlesidir.

Sağlığınız yerinde, ağzınızın tam, sevdikleriniz yanınızda olsun...

(Ben muhallebiye devam :).....)