KİM?

Başınıza her ne musibet gelirse, kendi yaptıklarınız yüzündendir. O, yine de çoğunu affeder.        

                                                                                                   Şûrâ Suresi 39. Ayet

Son derece anlaşılır ama bir o kadar da düşündürücü bir söz ile başlamak istiyorum.

Son zamanlarda çoğu insanın kafasında; Neden başımıza bunlar geliyor?

Neden sürekli bir felaket ile karşı karşıyayız?  Bunlar ve bunun gibi sorular dönüyor olabilir.

Çünkü benimde aklımdan hiç çıkmıyor.

Şimdi diyeceksiniz bu söz ile senin dediğin felaketlerin ne alakası var..?

Hiç şüphesiz bir çok insan da hemen maneviyat olarak düşünüp karşı düşüncelerini söylemeye başlayacak hemde daha açıklamama izin vermeden.

Hani şu bütün pislikleri sizler yapıyorsunuz da başınıza bu kötülükler geliyor laflarından bahsediyorum. HAYIR! Benim söylemek istediğim çok daha başka.

Ben işin maddiyat tarafındayım. Maneviyatı bir kenara koydum.

Bir düşünelim.

Dünyanın dengesi ile oynayan kim?

Yaşanan durumlara karşı önlem almayan kim?

Doğayı terkeden kim?

Bir ağaç bile dikmeyen kim? Kim de kim!

Sıralasak yaptığımız suçlar yığınla kağıt doldururdu. (Hani şu ağaçlarımızı kesip de yaptığımız kağıtları doldurur. Yerine de yenisini ekmediğimiz…)

Teknoloji gelişirken bir yandan insanlığın gerilediği bir dönem yaşıyoruz. Yaşamaya da devam edeceğimiz kesin. Yaptıklarımızın sorumluluğunu üstlenecek miyiz bilemiyorum. Her türlü kötülüğü doğamıza yaparken onun sessiz kalacağını düşünmek aptallık olur. Mevlananın çok sevdiğim bir sözü bu dediklerime o kadar da uygun ki.

Toprak gibi sessiz olduğum zaman bil ki, şimşek gibi gökte gürlüyor feryadım...

Toprak dinginleşti evet. Şimdi de sırada gökten gelen var. Yangınlardan bahsetmiyorum bile. Dönüp etrafına bakmazsan kaybedeceğin çok şey olacak. Herkes bir kenara çekilip izlemekten vazgeçerse belki geleceğimizi daha güzel daha huzur dolu bir şekilde bırakabiliriz. Tabii anlayana…

Cümlelerimi okuduğum bir kitaptaki alıntı ile bitirmek istiyorum çok anlamlı ve hayatımızın  bence şu dönem için özeti…

Bu devir, sıradan insanın en parlak zamanı; duygusuzluğun, bilgisizliğin, tembelliğin, yeteneksizliğin, hazıra konmak isteyen bir kuşağın devridir. Kimse bir şeyin üzerinde durup düşünmüyor. Kendisine bir ülkü edinen çok az. Umutlu birisi çıkıp iki ağaç dikse herkes gülüyor: “Yahu bu ağaç büyüyünceye kadar yaşayacak mısın sen?” Öte yanda iyilik isteyenler, insanlığın bin yıl sonraki geleceğini kendilerine dert ediniyorlar. İnsanları birbirine bağlayan ülkü tümden yitti, kayıplara karıştı. Herkes, yarın sabah çekip gidecekleri bir handaymış gibi yaşıyor. Herkes kendini düşünüyor. Kendisi kapabileceği kadar kapsın, geride kalanlar isterse açlıktan, soğuktan ölsün, vız geliyor.