AN'da kalabilmek...

Yataktan kalkmaya çalışırken belime saplanan korkunç ağrının etkisiyle usulca yatakta dönüp, ne olduğunu anlamaya

çalışıyorum.. Dün gece yerini hatırlatan bel ağrım, bugün kesinlikle unutmamam için beni yatağa hapsediyor.

Gözlerimi tavana dikip, öylece kalıyorum. Her sabah hoplaya zıplaya yataktan fırlayan, gün boyu vazgeçemediği stilettolari ile

oradan oraya koşuşturan, enerjisinin fazlalığından bir saniye bile olsa oturmayı beceremeyen, Simyaci' nin "otur artık"

sitemlerine  gülümseyen, hep hareket halinde, hep bir yerlere yetişmeye çalışan o kadın ben miyim????

Evet mi???

O zaman bu yatakta sağından soluna dönebilmek için yataktan destek alan kadın kim!!!! Allah'ım bu kadın bana ne kadar

yabancı, ne kadar hareketsiz, ne uyuşuk geliyor birden.

İnatla kendimi yataktan çıkarmanın derdindeyim, sanki yataktan çıksam hemen hoplayacağım, taklalar atacağım ama ne

mümkün. Yatağa daha fazla gömülüyorum. Sevmedim bu Nazan'ı ben..

Binbir güçlükle yataktan kalktığımda kendimle hesaplaşma anlarım da başlıyor.

En kolay kaybettiğimiz sağlığımız oluyor sanırım, değerini anladığımız ana kadar.. Ahhhh sevgili belim bunca ağrıtacak acı

verecek ne yaptım ki sana, bana neyi göstermek istiyorsun, hangi duygumla yüzleşmeliyim??

Bir spirituel yaşam koçu olarak bazı ağrılarımızın enerji bedenimizin gönderdiği sinyaller olduğunu bilirim. Bazen öyle bir yorarız

ki, kendimizi, ruhumuzu, bedenimiz bizi durdurur. Acı bir frenle ne olduğunu anlamaya çalışırız. Eksiklerini gör, yüklerini at,

bazen söylenenleri dinle (Simyaci gibi..) bazen herkese kulaklarını kapat (fesat insanlar gibi..) bazen aklına geleni söylemekten

çekinme (çoğunlukla yaptığım gibi..) bazen konuşma duymayanlara söyleyeceğin her söz gereksizdir (son zamanlarda ki bir kaç

XXX gibi...)

Velhasıl bu sabah sevgili belim beni BEN ile konuşturdu.

Pek keyifli bir konuşma olmadı aramızda ki bu diyalog anlayacağınız üzere. Ben o müthiş inadımla "Hayır, ben haklıyım" dedim,

o bir adım bile atamazsın beni dinlemeden diye bastırdı. Sonunda ona direnmeyi bıraktım, uzlaşma yoluna gitmeye

çalışıyoruz.     

Ne mi yapıyoruz??

Bel ağrısının da temelinde tıpkı sırt ağrılarımız gibi, kaygılarımız, her şeyi ben yaparım diye gereksiz yüklerimiz, zihnimizi rahat

bırakmamamız yatıyor..

Hâlâ inatlaşıyorum kendimle. Üzerimdeki yükleri mi indirmeliyim ya da herkes ve herşey için olanca gücümle koşturmamalıyım.

Zihnimi nasıl serbest bırakırım!! Sanki ben müdahale etmezsem tüm düşünceler birbirine girecek, müdahale edemeyecek

miyim? Benim o mükemmeliyetçi yapım ne olacak.

Sanki ben el atmazsam her konuda herşey Arap saçı olacak, dünya bensiz dönmeyecek:))

Aldığım eğitimler yetmemiş demek ki diyeceğim o zaman daha fazla koşturan, yeni bir ben ortaya çıkacak ki, bu eve geldiğinde

"MAVİ"yi bulamayan bir Simyaci ve daha fazla üsteleyen bel ağrısı olacak.

Diyeceğim o ki;

Vücudunuz S.O.S vermeden biraz durun, salın kendinizi.

Hayat bizim ritmimizle dönmüyor, siz olmasanız da herşey belli bir ahenk içinde devam ediyor.

Hic kimse siz yapmayı bırakana kadar ne çok fedakarlık, sabır, özveri gösterdiğinizi fark etmiyor. 

Kendinizden vermeye başladıkça hayat sizden sağlığınızı alıyor. Çünkü evren müthiş bir denge sistemiyle işliyor, sizi yatak

içinde boş bir tavan seyretmeye mahkûm ediyor.

En değerli şey kendiniz olduğunuzu öğretene kadar acıtıyor..

Sevgili bel ağrım, söz veriyorum sana, normal koşuşturmama izin verdiğinde inan seninle bir kez daha masaya oturacağım.

İnatlaşmadan, canımın yanmasına fırsat vermeden.

Kaçırdığım her an'ın tadını çıkararak, sevdiklerime daha fazla sarılarak, hepsinden önemlisi kendimi kucaklayarak..

Sağlıklı günlere çıksın yolunuz, gerisi yalnızca oyalandığımız bir masal bu hayatta..