Sarsıntı yüreklerde!

Her hafta sonu olan programımızı bu kez bir organizasyon nedeniyle hafta içine almış, dostlarla geçirilen bir

gecenin ardından sabah henüz Simyaci uyanmadan mutfağa geçmiş kahvaltı hazırlıyordum.

Kızarmış ekmek kokusu.....

Sanırım herkesin çocukluk anılarının baş köşesinde o sıcacık soba üzerinde kızaran ekmeğin eşsiz, doyumsuz

kokusu vardır. Bir an da çocukluğuma; rahmetli babamın pazar sabahları herkesten önce kalkıp sobayı hazırlayıp,

üzerine ince ince dilimlenmiş ekmek dilimlerini dizdiği o günlere gittim.

Mis gibi ekmek kokusu ile gözlerimi açar, evimin huzuru denilen o muhteşem duyguyu iliklerime kadar hisseder,

sonra yatağımda nazlı nazlı döner anne ve babamın odama gelip beni öpmelerini bekler, gözlerimi tekrar sımsıkı

yumar ve o öpücüklerle güne merhaba derdim.

Kızarmış ekmek kokusu....

Sağlığın, masumiyetin, birlikteliğin, sevginin, koşulsuz sevilmenin adı oldu yıllar boyu bende..

Büyüdükçe herşey büyüdü, tüm imkanlar büyüdü ama sevgi ufaldı.  Çıkarcı, mutsuz, bencil insanlar sardı her

yanımızı. Evlerimiz değişti, yaşam şekillerimiz, hayat hikayelerimiz, alışkanlıklarımız...

Artık soba üzerinde kızartamıyoruz ekmeklerimizi.

Tıpkı o güzelim soba ateşini döküm peteklere hapsettiğimiz gibi içimizi ısıtacak her şeyden uzak yaşayıp

gidiyoruz.

Hissetmeden, dokunmadan nefes alıyor ve adına kaliteli yaşam diyoruz.

Sahi.... Bir ev ne zaman "Yuva" oluyordu..?

Eşyaları alıp yerleştirince mi, perdeleri taktığımızda mı, gümüş takımları dizince masa üzerine o bol sohbetli tüm

ailenin bir arada olduğu huzur kokan sofraları oluşturabiliyor mıydık??

Biz mutlu muyduk??

En son ne zaman ötekileşmeden, yemek programı gibi yarışırcasına sadece sevdiğimiz, keyif aldığımız için

kurduk sofralarımızı, ne zaman mutluluk ile hazırladığınız yemeği yerken geçmişte ki kadar huzurlu hissettiniz

kendinizi...

İçeride uyuyan Simyaci, mutfakta kızaran ekmeğin baştan çıkarıcı kokusu var. Sevginin, saygının olduğu her

yerde huzur var. Ve ... hepimizin aradığı tek şey ise huzur..  

TV de İzmir depreminin görüntüleri var.

Sosyal medyada bir sürü iç acıtan paylaşım.

Milyon dolarlık rezidans görüntüleri var Facebook'un her karesinde.

Depremden sağ kurtulan bir bey şahane rezidansını paylaşıyor, yıkılmış duvarları, parçalanmış klimaları ile…

Sağ çıktığına şükretmeyi çoktan unutmuş, bir yandan söyleniyor bir yandan darmadağın evinin canlı yayında son

görüntülerini paylaşıyor.

Bir başka video da ise sözde bir Müslüman "Gavur İzmir'in" başına geliş sebebini anlatıyor akıl almaz bir

saçmalıkla..

Tekrar çocukluğuma gidiyorum.

İlk deprem gerçeğim 1984 ya da 1985 kışıydı. Henüz lisedeydim…

Gecenin ileri bir saatinde evimize konuk olarak gelen bir aileyi uğurlarken yakaladığımız deprem gecesine.

Hepimiz evimizin girişindeki o küçük antrede sıkışıp kalmış, ilk panik dakikaları geçip kendimizi sokağa atmayı

başarabildiğimiz de tüm mahalle tek vücut olmuş, kimin nereli olduğuna, yaşam tarzına bakmadan herkes

birbirine sarılmış hal hatır soruyorduk.

Ardından 1999 Gölcük depremi yaşandı.

Yine soğuk, üzücü günlerdeydik. Parklarda bahçelerde yatıyor, milletçe tek vücut oluyor, dayanışmanın en güzel

örneklerini veriyorduk.

Ne zaman bu hallere geldik biz, ne zaman birilerinin açısından siyaset yapmaya, yaşam şeklini sorgulamaya,

mutsuzluklarından, acılarından beslenmeye başladık..

Sahi... Biz ne ara insan olmayı unuttuk.

Oysa kızarmış ekmek kokusu hepimizde aynı özlemleri yaratmıyor muydu??

Aradığımız tek şey huzurlu ve mutlu olmak değil miydi??

Depremden 65 saat sonra kurtarılan "Elif" bebek hepimizin umudu değil miydi???

Bir durun, bir söyleyin Allah aşkına, ne zaman erozyona uğradık hepimiz???

Her şeyin tek saniyede tükendiği bu dünyada, sıcacık huzur dolu yuvanız olsun, bir de yanınızda hep çok

sevdikleriniz. Mutlu tebessümler bırakın geride..

Yeni hafta İzmir'e ve tüm acı çekenlere şifa olsun..

Bir deprem de yüreklerinizde olsun, tüm olumsuz duyguları yıksın, yeni ve yeniden insan olmanın dönüşümü

olsun..

Acın acımız İzmir... Geçmiş olsun :(