Bizimkisi Susamlı Bir Aşk Hikâyesi!

Tembel bir kedi edasıyla mırıldanarak yatak içinde dönüyorum.

Pazar sabahların o doyumsuz uykusundan uyanmanın mahmurluğu içindeyim.

Simyaci çoktan uyanmış, bu kedi- kadın halimi izliyor gülümseyerek.

Ona bakıyorum, o ufuk çizgisi gözlerindeki huzur beni hepten gevşetiyor, daha bir gömülüyorum yatağa.

Bazen uyumak değildir yataktan çıkmamak için direnişiniz; keyiftir, huzurdur, mutluluktur, sevgidir.

İşte böyle bir pazar sabahı başlangıcıydı benim için..

Hızla hazırlanıp evden çıkıyoruz.

Başka bir şehirde yaşayan Simyacı'ya sözüm var, onunla Misi'ye kahvaltıya gideceğiz ama öncesinde bir Bursa klasiği olan Abdal Fırını’ndan Simit ve Tahinli Pide alacağız.

Bursa dışında yaşayanların pek bilmediği tahinli pidemizi Simyacı pek sevmese de Bursa ve simit denilince aklımıza gelen ilk isim olan Abdal'a uğramak konusunda ısrarcıyım.

O ise kahvaltı için Misi'ye gittiğimize göre ne gerek var diye söylenmenin gerginliğinde..    

“Ah canım benim, bir dur, bir sakin ol hele, bizim simidimiz başka şehirlere benzemez” diyorum.

Bir süredir iki şehir arasında yaşanan ben Bursa'nın lezzetleri konusundaki direnişimi sürdürüyorum.

Saat 11.00 civarı Haşim İşcan Caddesi üzerinde fırının önündeyiz.

Arabayı park edecek yer ne mümkün, mahşeri bir kalabalık.

Ben inip alayım diyorum, koşarak merdivenleri çıkarken.

Aman Allah'ım bu da ne.???

Bildiğiniz bir bayram yeri havasında, sokağa atılmış minik masalar, hasır tabureler ile burası bir pazar sabahı Bursa'nın görebileceği en kalabalık simitçi fırını.

Simit alabilmek için kalabalığı açıp ilerlediğimde önünde devasa bir kuyruk ile burun buruna geliyorum.

"Yok canım" diyorum kendi kendime "herkes bu pazar sabahı simit almak için gelmedi ya"

Gelmişler.....

Oturacak yer olmadığı gibi, simit almak için zaman ve sabır konusunda takdir edilecek bir sükunet içindeki bu insanlara hayretle bakıyorum.

Sıraya girsem hiç şüphesiz bir saatten önce bana sıra gelmez, Simyacı araba içinde kaç tür atar, nasıl bir ejderhaya dönüşür bilemiyorum.

Bunları düşünürken gülümsüyorum, sıranın en başında minik kızının elinden tutmuş bir beye yaklaşıyorum. 

"Afedersiniz" diyorum "Acil şehir dışına çıkmam gerekiyor, rica etsem, size ücretini versem benim içinde simit ve tahinli pide alır mısınız?"

Artık nasıl bir ruh haliyle sorduysam kocaman gülümsüyor, sırasını bana veriyor ve "lütfen buyurun siz alın, aceleniz var belli ki" diyor. Ahhh canım ülkem, ah sevecen insanlarım, ah koca yürekli hemşehrilerimm..

Sonsuz teşekkür edip alış verişimi tamamlıyorum.

Yine koşturarak merdivenleri iniyorum, arabaya binip mis gibi kokan simitten bir parça koparıyorum.

Simit....

Çocukluğum, ilk gençliğim, okul yıllarım, kantin önü muhabbetlerim....

Bir hamur parçasının sıcaklığı, birleştiriciliği, doyumsuz lezzeti midir, bunca sevilmesi, benimsenmesi bilemem.

Bildiğim o ki, ortalama 600 yıldır tüketilen ve ilk İstanbul Üsküdar'da bir iftar ekmeği olarak saray için üretilen bu yuvarlak ve susamlı hamur 14.YY’da Osmanlı'da çeşitli vesilelerle karşımıza çıkar.

Avrupalı ressamlar o yıllarda simit ve simitçilere eserlerinde bolca yer verirler.

Bunlardan en önemlisi İtalyan ressam Giovanni Birindesi'dir.

Diğer bir ressam ise yağlı boya tabloları ile tanıdığımız "Simit Satıcısı" tablosunun da çizeri Worwick Gable'dir.

Türkiye dışında hiçbir ülkede üretilmeyen simit, genç yaşlı, zengin fakir, işçi işveren hiç bir sınıf ayrımı yapmadan en sevdiğimiz  kahvaltılıktır bizim..

Yol boyunca sımsıcak simit parçalarını bir Simyacı'ya veriyorum, bir kendi ağzımda damak tadı yaratıyorum.

Misi'ye geldiğimizde aslında hafiften tıkanmış olsak da sıcak bir çayın, kızarmış ekmeğin, yöresel reçellerin güzelliği ile sohbet, kahvaltı, keyif üçgeninde devam ediyoruz..

Söz dönüp dolaşıp geçen hafta yaptığım röportaja geliyor.

İstanbul Sözleşmesinin fesih edilmesi üzerine konusunda uzman arkadaşlarım ile röportaj yapmış, hepsi benim için ayrı değer ve güzellikteki bu kişilerin görüşlerini almıştım.

Bir arkadaşım yazının bir gün sonrası mesaj atmış, fikrini aldığım bir kişi ile ilgili sert bir yorum yapmıştı.

Şaşırmış ve üzülmüştüm. Aramızda sert bir mesajlaşma başlayınca da dostluğu bozmamak adına konuyu orada kapatmıştım.

Simyaci'ya anlatıyorum olan biteni, sabırla dinliyor.

Zaman zaman eleştiriyi yapan arkadaşıma hak veren kısacık cümleler kursa da, bir simitin sıcaklığında herkese eşit yaklaşmayı becerebiliyor..

Zaten bunun için yapmamış mıydım o röportajı, söz vermek adına almamış mıydım kaleme?

Herkes eşit ve herkes özgür değil miydi, ne zaman birini diğerine üstün kılar olduk, neden ötekileştik.

Oysa simit sırasında  ricada bulunduğum bey de minik kızının elinden tutup sırasını verirken nasıl naif, nasıl insandı.

Hepimiz bu coğrafyada sevgi dolu, anlayışlı, yardım sever, hümanist değil mıydık?

Kime sorsanız iyi insandı ama mikrofonu bizim gibi düşünmeyene uzattığımızda farklı bir kişilik çıkıyordu ortaya.

O kişilik de arkadaşlık duygusu yok oluyordu, eleştiri ağırlaşıyor, konu siyasetin en ağdalı haline taşınıyordu.

Orada insan olmanın sınırları aşılıyor, biz'likten çıkılıyor, egolarımız, tahammülsüzlüklerimiz, bencilliklerimiz atıyordu kendini sahneye.

 

Oysa çok kolaydı insan olmak,

Sımsıcak bir gülümseme

Dostça bir el uzatış,

Birazcık hoşgörü

Bir tutam anlayış

Bunları harmanlayıp susama buladığınızda hepimiz simit fırını önünde sıra bekleyen muhteşem insanlardık, içten bir tebessüm ile tüm kapıları açabilen..

Bardaklarımıza fokurdayan semaverden birer çay daha döküyorum.

Havada ısıtmaya çalışan bir kış güneşi, akan derenin yatıştırıcı melodisi, kuş cıvıltısı, asırlık bir hamur lezzeti, Simyacı'nin huzur veren varlığı...

Siz iyisi mi, bu sabah bir simitçi fırınına uğrayın karşınıza ilk çıkan insana kocaman bir gülümseyin, gördüğünüz ilk çocuğun o sevgi dolu göz bebeklerine bakın, yanağına minik bir buse bırakın, alın elinize bu hamur lezzetini, bir parçasını kuşlarla paylaşın, en sevdiğiniz şarkıyı mırıldanın dönüş yolunda.

Gülümseyin hayata hiç gülmediğiniz kadar..

Ben uzun zamandır öyle yapıyorum.

"Biliyorum ki her insan ölecek yaşta,

Sakın yaşamak için geç kalma" diyen şaire bir selam verip, mutluluğa kanat çırpıyorum.

  

 

Sımsıcak sabahlarınız olsun

Üstü bol susamlı dostluk tadında simitleriniz

Demli bir çayınız, şeker tadında arkadaşlarınız

Gönül Sofranızda bereket eksilmesin..

Yaşamınız hep lezzetli olsun..