Bir Pazar sabahı....

Sabah çalan kapı ziliyle yataktan hopluyorum.

Göz kapaklarımın inanılmaz bir direnci var açılmamak için; haklılar ne zaman yattım ki ben. Daha uykumu almadım. Üstelik pazar sabahının bu erken saatinde "kim bu densiz?" diye homurdanacak kadar da uyandırılmanın gerginliğindeyim.

Hızlıca sabahlığıma uzanıyor elim, patlak patlak gözlerle kapıya koşturuyorum.

Kameradan gördüğüm suret hiç de tanıdık değil ama o ısrarla zile basıyor. Açıyorum, apartmanın içinde ilerleyen adım seslerini duyuyorum. Kısa bir sessizlik. Hoppp yeniden zil çalıyor, kapının önündeki gençle göz göze geliyoruz.

Sabah sabah karga mamasını yememişken ‘nedir bu’ bakışları atıyorum. Sahura kalkmış, bolca kahve ve sigara içmiş, yediğim böreği hazmedememişken ‘kimsin’ demek geliyor dilime.

O benden önce atılıyor adımı söylüyor, elindeki paketi bana uzatıp hızla uzaklaşıyor. Bende elimde paketle öylece kalıyorum.

Herhalde çiçek sepeti Bursa'da dağıtıma ilk benim evden başladı diyorum. Ne de olsa saat saat: 09:27

Bir pazar sabahı için, hele ki bir Ramazan sabahı için (ya da benim için) oldukça erken bir saat.

Pakete bakıyorum, gönderenin ismi falan yok. Açıyorum…

İçinden kocaman bir "SENİ SEVİYORUM" yazısı ve hediyem çıkıyor.

Aman Allah'ım.. Nasıl mutlu oluyorum. Az evvel homurdanan Nazan'dan eser yok.

‘Daha erken bile getirebilirdin çocuğum’ diyorum içimden. Ne de olsa midemde uçuşan kelebekler var şu anda.

Hemen kızımı arıyorum, uzunca bir süre sohbet ediyoruz. Her ikimizde karşılıklı anneler günümüzü kutlayıp telefonu kapatıyoruz.

Bugün Anneler Günü....

Bazen abarttığımız, bazen başkalarını düşünmeden kutladığımız, bazen sayısız mutluluklar kattığımız, bazen hüzünlendiğimiz günlerden yalnızca biri..

Bugünü bende özel ve buruk kılan ise yıllar öncesinden kalma bir anneler günü yaşanmışlığı.

Evliliğim bir kaç ay önce bitmiş, alışık olduğum o anneler günü kutlamalarından bir anda kendimi bir boşlukta bulmuştum.

Özel günleri seven ve değer yükleyen ben, her anneler günü sabahı kızım, annem, ben ve o zaman eşim olan kişiyle dışarıda uzun ve keyifli kahvaltılar yapar, hediyeler alınır, hediyeler verilir, gün keyifle devam eder, açık alan bir mekanda kızım papatya toplar o güzel gözlerindeki ışıltıyla yanıma gelir "Anneciğim günün kutlu olsun" derdi.

Oysa o sabah ilk kez evde yalnız başıma anneler günü geçirecektim. Üstelik kızım dershanedeydi ve gelmesi öğle sonrasını bulurdu. Gözlerimden yaşlar akıyor, iyi ki kızım dershanede diye düşünüyorum. Ben boşanmış bir kadın olarak hem anne hem baba olmalıyım ve ne olursa olsun gözyaşlarıma tanık olmamalı minik kızım.

Kendimi işe veriyorum, kek çırpayım diyorum, kızım geldiğinde karşılık bir çay keyfi yaparız. Beynimi oyalamanın peşindeyim.

Artik ne kadar oyaladıysam beynimi çalan kapı ziliyle irkiliyorum.

Kek pişmiş, çay demlenmiş bir halde kapıyı açıyorum.

Minik kızım elinde bir demet papatya ile kapı önünde.

O güzel gözlerinden hüzünle dolu bir ışıltı geçiyor, dik ve güçlü gözükmeye çalışarak "Eeee babam yok diye çiçeksiz, hediyesiz kutlayacak değilsin ya anneler gününü" diyor.

O gün ilk kez vücudumun her noktasının sarsıldığını hissediyorum.

Yok yok, gözyaşlarım ile savaşamıyorum, yenik düştüm.

Öylece bakıyorum minik kızıma.

Bazen ne çabuk büyütüyoruz onları çocukluklarının en güzel zamanlarında.

Papatyalar...

Şimdi ne zaman bir buket papatya görsem hep yıllar öncesine o güne dönerim.

"Seviyor sevmiyor" diye yapraklarında aşkı aradığımız bu çiçek bana hüzün verir.

Belki de bu hüzünden kurtulmak için ben her anneler gününde kızıma hediye alırım bana unutulmaz bir anneler günü yaşattığı için. Şükrederim Yaradan'a böyle güzel bir evlada sahip olduğum için.

Ama yıllarca sevemedim anneler gününü, o hüzünlü anları unutamadığım için..

Ardından annemin vefatı geldi, hepten ağırlaştı gün benim için.

Yıllar sonra ilk kez bu sabah homurdanarak açtığım kapıda elime tutuşturulan hediyeme bakarken kalbimde kelebekler uçuşuyor.

Mutlu anneliğin, mutlu yaşamdan geçtiğini biliyorum, kızım her anneler gününde eline papatyalar kapıp gelmese de hep yanımda, hep yüreğimde bir destek olarak duruyor.

Elimdeki paket ne çok anlam taşıyor benim için, uzun zamandır ilk kez bir anneler günü çok keyifle başlıyorum yeni güne.

O koskocaman "Seni seviyorum" yazısı yeniden bir başlangıç oluyor hayatımda.

Sesini duyduğum kızım mutluluğuma mutluluk katıyor, torunum anneanne diye sesleniyor.

Hayat her şeye rağmen çok güzel diyorum.

Her gün çok güzel olmayabilir ama her günün içinde bir güzellik var biliyorum. Bu güzelliklerin başrol oyuncusu Simyacı'ya telefon edip teşekkür edeceğim birazdan kalbimde uçuştuğu kelebekler için, yüzümde ki kocaman gülümseme ile..

Bunları neden yazdım.??? Çünkü bizlerin coşkuyla kutladığı günlerin arkasında birilerinin hüzünleri, kırgınlıkları, travmaları olabiliyor. Bazılarımızın koşup boynuna sarılacağı, kokusunu içine çekebileceği anneleri yok.

Ben uzun zamandır bir mezar taşı ile konuşuyor, dertleşiyorum, bazılarımız ise var olan annelerine sarılamayacak kadar uzaklar. Herkesin yarası kendi içinde saklı.

Siz siz olun ne olur abartmayın kutlamaları. Geçen yıl yaptığımız cezaevi ziyaretlerinde sohbet ettiğim çocuklar burun direğimi sızlatmıştı. Günlerce kendime gelememiştim, ne hayatlar yaşanıyor bilmediğimiz, ne kahroluşlar içinde suçlu diye bildiklerimiz..

Ana saran, sarmalayan, yücelten, iyi edendir.

Anneniz hayattaysa bir sıfır öndesiniz, şanslılar grubu üyesisiniz. Değilse mutsuz huzursuz olmanıza gerek yok cezaevi köşelerinde hayatları sönen anneleri düşünüp kederlenmeyi bırakın demek istedim.

Her günün içinde bir güzellik bir mucize var, her hayata dokunan bir Simyacı...

İzin verin güzelliklerin hayatınıza gelmesine, ışık olun başkalarının hayatına.

Anne olmak ille doğurmak değil, anne olmak can vermek, canı olmak.. Canından çok sevmek...

Canınız olan herkes hep yanınızda olsun, gününüz kutlu olsun....