Babama özlem!

Bir Babalar günü daha geldi!

Babaların hakkı asla ödenmez.

Baba evin direğidir. Baba candır!

Bizler için en çok fedakarlık yapan Babalarımızı hayattayken …

sevelim koruyalım.Yaşlanınca bir kenara atmayalım.

Ve tıpkı onların bizleri yaptığı gibi, bizlerde sevgili babalarımızı baş tacı yapalım ...

Kaç yaşında olursa olsun bir kadın, babanın her daim kız çocuğu olarak kalır.

Ve her kız çocuğunun gibi benim babam da bana göre dünyanın en iyi insanı ve de idolüm.

Adam gibi Adam, benim canım Babam!

Bulgaristan’da dünyaya gelmiş ve henüz 1 yaşında, henüz bebek iken (1951 yılında) Balkan Topraklarından babaannem, dedem ve halam ile Türkiye’ye göç etmişler… Ne zorluklar ne badireler atlaşmışlar.

Hayatına ait olduğu ülkesinde devam eden babam, ilkokul, lise derken, Üniversite sınavlarına girmiş ve Yıldız Teknik Üniversitesi'ni kazanmış. Çok zeki, akıllı ve efendi bir öğrenciymiş...

O yıllarda ülkemizde makine üzerine ihtisas yapan yegane insanlardan biridir.

Benim dünyaya gelmemle beraber iş nedeniyle bir çok ilçe gezmişiz ve akabinde tekrar Bursa'ya dönmüşler.

Çok yazık ki, o yılları çocuk olmamdan kaynaklı hayal meyal hatırlıyorum…

Bursa'da kendi aile şirketimizi kurduğumuzda tarihler 1994'ü gösteriyordu. Pet şişe makineleri yapan Beril Makine adında fabrikamız vardı.

‘Her şey çok güzel ve de çok heyecanlı gidiyor’ derken, bir gün, ben tam 17 yaşında iken babamın evden ayrılacağını duydum….

İşte o gün dünyam başıma yıkıldı! Ve de hafızama kara gün olarak kazındı.

Annem ve babam yollarını ayırmaya karar vermişlerdi…

Bir çok çiftin anlaşamadığı gibi benim canlarım, annem ve babam da geçinemeyeceklerini anlamış ve evliliklerini sonlandırmaya niyet etmişlerdi…   

İlk zamanlar her şey çok fazla zordu… Ne sıkıntılar, ne üzüntüler ve de ne hüzünler yaşadık…

Olup bitenlerin karşısında henüz çok küçücük olan Erkek kardeşimin kalbinde ömür boyu unutamayacağı yaralar açılmıştı  bir kere…

Her ne kadar “Abla olduğum için bu süreci biraz daha hafif atlattım” desem de, tüm o yaşananlar aklıma her geldiğinde hala burnumun direği sızlar. Artık yaşım 42 ve üstelik de anneyim, ancak buna rağmen benim hala babama ihtiyacım var.

‘Gençlik başımda duman’ annemi dinlemediğim ergenlik günleri ve geri gelmeyecek zaman....

Babam… Bana ve kardeşime her konuda destek oldu, maddi anlamda istediğimiz ve arzu ettiğimiz her şeyi yaşattı ve elinden geleni yaptı. Buna rağmen çok önemli olan manevi yanımız hep eksik kaldı…  

O gün de, bugün de, bir evlat olarak tek diyeceğim: keşke yanımızda olsaydı ve hiç gitmeseydi.

Daha sonra baba tarafından iki kardeşim daha oldu. Çok sık olmasa da önemli günlerde bir araya geliyoruz. Çünkü biz aynı kandan çocuklarız ve her ne olursa olsun kardeşiz. Kardeş ise candır...

Bazen kardeşim İlker’e bakıyorum ve çocuklarına neden çok fazla düşkün olduğunu yıllar geçtikçe daha iyi anlıyorum...

Yıllar önceydi… Bir akşam “Abla ben artık pazar günlerini hiç sevmiyorum. Çünkü herkesin babası eve geliyor. Benim babam yaşadığı halde yanımızda değil…O zaman bu hayatın ne anlamı var” dediğini ömrümce unutamam....

Benim canım babam Mudanya'da yaşıyor. Çok sık görüşmesek te bazen buluşuyoruz, konuşuyoruz…

Ama ben hala kalplerimizin bir olduğuna inanıyorum..

Çünkü sen bizim babamızsın. Bizim Atamız'sın!

Evladın olarak bir an dahi olsa seni üzdüysem, lütfen affet beni!

Bundan sonra tek dileğim daha çok beraber olmak ve yaşamak. Biraz da olsa geçen günlerin yaralarını sarmaya çalışırız.

Sen mükemmel bir babasın, cansın....

Babalar günün kutlu olsun Babam...

Ayrıca babası bu dünyadan göç etmiş olan yakınlarımızın, şehit çocuklarının babalarının gününü en içten dileklerimle kutluyorum....

Sağlımızda kıymetimizi bilelim ve birbirimize değer verelim...

Seni çok seviyorum kızın Nil!

Sevgi ve saygılarımla…