İstanbul yine sana döneceğim!

Tarihinle, doğanla, köprüleri birleştiren masmavi sularınla sen ne güzelsin kavgamızın şehri Aziz İstanbul! Hepimizin, kolu kanadısın, aileleri bir araya getiren, kardeşi kardeşe kavuşturan illaki her insanın acı ve tatlı hatıralarının olduğu eşsiz kent….

İstanbul, hayatın taa kendisi; yaşamın ve ayakta nasıl kalınacağının en büyük göstergesi mücadelenin adı demek! Sanatın adresi, çalışmanın zorlu yaşam koşullarının üstesinden gelmek ve nasıl başa çıkabileceğini öğrenmek için gittiğin hayat okuludur aslında….

Yıllar önce babamın görevi nedeniyle sık sık İstanbul’a gider ziyaretlerde bulunur iş görüşmeleri yapar sonrada ver elini Bursa’mıza dönerdik.

İstanbul’un çileden çıkaran trafiğine rağmen her gidişimde görmekten haz duyar ve bir dahaki gideceğim günü iple çekerdim.

Aradan uzun seneler geçtikten sonra sanki içime doğmuş gibi evlenip İstanbul’a yerleşmiştim. Kızım henüz küçüktü beraber çok güzel vakit geçiriyorduk. Her Pazar Nişantaşı’nın yolunu tutar tiyatro, müzik ve drama kursuna kızımı götürüyordum.

Kalabalığa, onca çektiğim sıkıntıya rağmen bu şehri seviyordum ve kızımın iyi eğitim alması için elimden geleni yapıyordum. Ama tek başıma verdiğim mücadele ile gemiyi götürmek zorundaydım. Yanınızda size yardımcı olacak kimse olmayınca ayakta kalmaya çalışıyorsunuz.

Akraba eş ve dostlarınızın oturdukları en yakın semt bile 2 saat uzaklıktaydı. Sadece telefon görüşmeleri arada sırada buluşmalar sohbetler derken günler akıp geçiyordu hüzünlü İstanbul akşamlarında!

Bu arada memleketimi çok özlüyor hasret çekiyor ah keşke şimdi Bursa’da olsam diyordum; çektiğim acılar, yaşadığım sıkıntılar artık beni çileden çıkarmaya başlamış sabrım sınırlarını zorlamakta ve hayattan zevk almamaya başlamıştım.

Beni artık bu şehirden uzaklaştıracak olan günler yavaş yavaş gelmeye başlamıştı. Verdiğim onca emek, değer çektiğim zorluklar bir anda uçup gidivermişti. Gerçekten çekmeye, yıpranmaya kendimi harap ve bitap etmeye değmezmiş dedim.

Yeşil Bursa’ma yeniden dönmeye karar verdim. 2009 yılının haziran ayında çok şükür ait olduğum yere dönmüştüm. Yeni bir hayat beni bekliyordu…

Gelişimin üzerinden tam 11 yıl geçti!

Benim için İstanbul, basamaklarını ‘ağır ağır’ çıktığım, bir nevi hayatımın merdiveniydi.  Ve ben bu şehri bu kadar çok severken, gelmek zorunda kaldım baba  evine, ana ocağına… Yine de şükür ettim kaderime, dönebileceğim bir evim olmasına. Çünkü hayatta  bir aileniz varsa asla yalnız değilsiniz.

Kardeşim ve yeğenlerim Bursa’da yaşarken bu sefer onlar iş gereği için İstanbul’a gittiler. Demem o ki… Hep bir şekilde yolumuz kesişti büyüleyen şehirle! İyiki de ordalar, huzurlu ve mutlular…

En son Şubat ayında İstanbul’a gittim… Yine giderim derken korona belası çıktı ve yaptığım tüm planlarım alt üst oldu.

Olsun varsın… Çok şükür sağlıklıyız. Kalbimin derinliklerinde yer eden güzel şehre yakında kavuşacağım nasılsa…

Beni hasretle bekleyen sevdiklerim var çünkü orada… Ve inanıyorum ki bir gün yeniden İstanbul’da yaşayacağım. Kızım üniversiteyi orada okuyor. Anlayacağınız bizim kaderimiz alnımızın yazısı İstanbul!

Bu sefer dönüşüm muhteşem olacak yalnız. Bana yıllar önce sadece üzüntü ve keder yaşatan bu şehirde mutlu olmak sevmek ve sevilmek istiyorum…

Planlarım, gerçekleştirmek istediklerim hayallerim var. Huzurlu ve sağlıklı yaşamak ve sonrada dünyaya gözlerimi kapamak istiyorum.

Naçizane tavsiyem… Siz siz olun, aşkın ve yapmak istediklerinizin peşinden gidin ve  asla mücadeleden vazgeçmeyin…

Bekle beni İstanbul! Sevgi ve Saygılarımla….