Acılarımız Yaralarımız Umutlarımız

Aylardır yaşadığımız acılar, tam bu bitti derken arkasından başka bir olayın yaşandığı günler…

Her gün yattığımızda acaba yarın ne olabilir diye düşünerek gözlerimizi kapatıyoruz.

Herkesin dilinde olan ‘’nasıl bir yıl bu 2020‘’ lafı kulaklarımda çınlamıyor değil. Tabi bu durumda yıl mı suçlu insan

mı orası tartışılır.

Küresel salgınlar, felaketler, ölümler, ırkçılıklar akla ne gelebilirse sanki tümü bu bir yıl içerisine toplanmış.

Neden? Diyoruz. Niye bunları yaşadık ve yaşamaya devam ediyoruz?

Aslında cevabı çok basit… İNSAN!

İnsanların nasıl kendi kendine zarar vermesi üzerine kitap bile yazılır! Ama ne yazık ki bunun bilincine

varamıyoruz.

Yaralarını daha anca kapattığımız yılın başında yaşanan Elâzığ depremini unutmaya başlarken (acıyı en derinden

yaşayanlar hariç) İzmir içimizi paramparça etti.

Bir yanda enkaz altındakiler, bir yanda evsiz kalanlar, bir yanda ölenler. Her bir tarafı acı dolu kareler…

‘’Acı duyabiliyorsan canlısın. Başkalarının acısını duyabiliyorsan, insansın.’’  

Tolstoy’un da dediği gibi acılarını kalbimizin en derininde hissediyoruz. Çünkü İnsanız.

Bunca acının arasında kahramanların mücadeleleri ile umutlu bir bekleyişin ve sonucunda bir can daha

kurtarılmasının da yaralara bir merhem gibi olması…

Hele ki bugün 65 saat sonunda kurtarılan bir bebeğin, 3 yaşındaki Elif’in herkese umut ışığı olması.

Tekrardan doğmuş gibi. MUCİZE!

Onca beton yığınının arasına giren, tırnakları ile o betonu kazıyan ellere binlerce kez teşekkür etmek gerek.

Emekleri çabaları paha biçilemez.

Ama bu evleri vicdanından yoksun, cebine girecek olanı düşünüp yapanlar veya yaptıranlar her kim ise cezalarını

en kısa sürede almaları temennisiyle.

Bundan sonra da umarım insanlığımızı ve değerlerimizi unutmadan bazı şeyleri yaparız.

İNSAN EN ÇOK SEVERKEN İNSANDIR EN ÇOK VİCDANLIYKEN KENDİSİDİR.